Work-Life Balance – mit czy realna możliwość? Jak o niego zadbać?

Pojęcie work-life balance stało się jednym z najczęściej powtarzanych haseł ostatnich lat. Wydaje się to konsekwencją życia w świecie, w którym granice między życiem zawodowym, a prywatnym niemal się zatarły, a widok osoby siedzącej z laptopem w kawiarni przez pół dnia jest czymś zwyczajnym i codziennym. Czy faktycznie da się osiągnąć pełną równowagę między obowiązkami. a odpoczynkiem? Pomiędzy byciem „w pracy”, a „po pracy”? Czy to raczej ułuda mająca zapewnić rzekomą higienę życia i hasło – pozornie tylko chroniące przed wypaleniem zawodowym i poczucia nieszczęśliwości codziennego życia wypełnionego pracą? Psycholodzy i psychoterapeuci coraz częściej podkreślają, że w praktyce tak równowaga nie oznacza idealnego podziału 50/50. To byłoby dość idealistyczne i nieprzystające do realiów życia podejście. Work-life balance w założeniu to umiejętność bycia w zgodzie ze sobą i swoimi potrzebami i realiami otaczającego świata. Jak pisał Carl Rogers: „Dobrze funkcjonujący człowiek to nie ten, który osiągnął stan równowagi, lecz ten, który potrafi być w procesie jej odnajdywania.”

Jak często mówia psychoterapeuci, dążenie do work-life balance dla wielu osób bywa paradoksalnie źródłem frustracji – zamiast spokoju, bo np. pojawia się poczucie winy, że nie odpoczywamy „wystarczająco dobrze”. Dlatego współczesna psychoterapia i pomoc psychologiczna dla dorosłych koncentruje się raczej na uczeniu elastyczności, samoświadomości i zdolności do odpoczynku, niż na narzucaniu sztywnych proporcji między życiem prywatnym, a zawodowym. Idea work-life balance więc zakłada, że nie jest to stan do którego mamy dotrzeć i „mamy to”, a bardziej to proces, który wymaga nieustannej refleksji nad własnymi wartościami i granicami. Zamiast matematycznego podziału czasu to świadome codzienne wybory, co i dlaczego jest w danym momencie ważne.

Czym tak naprawdę jest work-life balance (i czym nie jest)?

Pojęcie work-life balance często bywa niestety błędnie rozumiane jako stan idealnego spokoju i harmonii, w którym praca nigdy nie koliduje z życiem prywatnym. Istniejący ideał którego osiagniecie jest możliwe i będzie potem trwało jako stała. Tymczasem psychoterapia zwykle pokazuje, a pacjent uświadamia sobie, że życie jest dynamiczne, w którym jedyna stała jest przewrotnie – zmiana. Równowaga więc to raczej ciągły proces dostosowywania się niż stały punkt na osi. W szczęściu i satysfakcji życiowej, której jednym z elementów jest work-life balance, nie chodzi o to, by nigdy nie czuć zmęczenia czy presji, ale by mieć narzędzia, które pomagają te myśli, emocje i reakcje zauważać i nimi adekwatnie zarządzać.

To, co dla jednej osoby jest równowagą, dla innej może być przeciążeniem. Jesteśmy rózni: mamy różną odporność psychiczną, rożne zasoby, różną osobowość – jesteśmy ostatecznie bardzo różni, nawet jeżeli w czymś podobni. Kluczowym (co dzieje się także w procesie psychoterapii) staje się rozpoznanie własnych granic, a nie podążanie za uniwersalnymi wzorcami sukcesu. Work-life balance więc to jedno z narzędzi do poszukiwania wewnętrznej stabilności psychicznej i satysfakcji życiowej. Badania z Uniwersytetu Stanforda (Keller et al., 2022) pokazują, że osoby, które uczą się planować dzień zgodnie z własnym rytmem biologicznym i potrzebami emocjonalnymi, doświadczają o 40% mniej objawów wypalenia zawodowego. Równowaga między pracą, a życiem prywatnym nie jest luksusem, lecz powinna być elementem zapewniającym zdrowe funkcjonowanie psychiczne – możliwe do osiągnięcia właśnie dzięki samoświadomości, dobrej samoregulacji emocjonalnej, autorefleksji i gotowości do zmiany.

Definicja w nowym ujęciu: harmonia, a nie idealny podział 50/50

Jeszcze do niedawna w przestrzeni publicznej work-life balance utożsamiano z równym podziałem czasu między życiem prywatnym a zawodowym. Ponieważ w realnym życiu, praktyce, taka proporcja jest niemożliwa do utrzymania to współcześnie psycholodzy i psychoterapeuci coraz częściej proponują podejście: harmonia, a nie sztywny balans. Ta zmiana perspektywy myślenia szczególnie istotna jest w realiach pracy zdalnej, elastycznych godzin i nieustannej dostępności online.

Harmonia oznacza świadome zarządzanie energią, emocjami i zaangażowaniem – tak, by żadna z życiowych sfer nie dominowała nad innymi. Jak zauważa Brené Brown, badaczka wstydu i autorka bestsellerów o autentyczności: „Równowaga nie polega na podziale wszystkiego po równo, lecz na wyborze tego, co naprawdę ma sens.”. Troche w myśl idei, że w dzieciństwie rządzi zasada przyjemności, a w dorosłości – zasada sensowności.

Psychoterapia może odgrywać w tym procesie kluczową rolę ponieważ pomaga zrozumieć, co w pracy jest źródłem satysfakcji, a co ucieczką przed trudnymi emocjami. W psychoterapii właśnie okazuje się, że brak równowagi między pracą a życiem prywatnym nie wynika z nadmiaru obowiązków, lecz z trudności w uznaniu własnych potrzeb i ograniczeń. Niezwykle często pomijamy wtedy siebie, nie zauważmy co jest istota problemu.
Podkreślmy więc, że ostatecznie – work-life balance to nie matematyka, ale własnie uważność, czyli umiejętność zauważenia, że w niektórych momentach więcej energii potrzebuje rodzina, w innych – kariera, a najczęściej po prostu my sami. Nasze potrzeby w kontekście rzeczywistości, która nas otacza.

Najpopularniejsze mity na temat równowagi między pracą, a życiem

Choć work-life balance stał się popularnym hasłem w trendzie rozwoju osobistego, to wokół niego narosło wiele mitów, które chyba bardziej szkodzą niż pomagają. Psychoterapeuci i psycholodzy apelują więc, by widzieć to realnie. Bo te błędne przekonania prowadzą do frustracji i poczucia porażki. Troche jak zderzenie: instagram vs. Rzeczywistość.

Podsumujmy więc mity o work-life balance:

1. Mit: Równowaga oznacza idealny podział czasu.
   Prawda: Nikt nie żyje w idealnych proporcjach. Czasem życie prywatne wymaga większej uwagi, a czasem zawodowe. Równowaga to umiejętność elastycznego dostosowywania się do realiów – bez poczucia winy, złości i nadmiarowej frustracji.
2. Mit: Osoby z dobrą równowagą mają spokojne życie.
   W rzeczywistości równowaga nie oznacza braku wyzwań, lecz zdolność do regeneracji po nich i powrotu do siebie. Jak pisał Viktor Frankl: „Niepokój nie jest oznaką choroby, lecz poszukiwania sensu.”
3. Mit: Odpoczynek to strata czasu.
   Badania American Psychological Association (APA, 2023) wskazują, że osoby regularnie praktykujące odpoczynek i autorefleksję mają o 30% większą efektywność zawodową.Psychoterapia uczy, że czas „nicnierobienia” jest inwestycją w zdrowie psychiczne – pozwala odzyskać kontakt z emocjami, które w codziennym pędzie łatwo tracimy z oczu. Oczywiście nie oznacza to – wg. Zasady realności, że mamy więcej odpoczywać niż pracować.
4. Mit: Równowagę można osiągnąć raz na zawsze.
   W praktyce to proces, nie cel. Wymaga stałego monitorowania swojego samopoczucia i gotowości do zmian – podobnie jak dbałość o zdrowie fizyczne.

Skąd bierze się problem? Psychologiczne korzenie braku równowagi

Brak równowagi między pracą, a życiem prywatnym nie jest wyłącznie efektem zewnętrznego przeciążenia. Zwykle ma on jednak głębsze psychologiczne korzenie i jest podszyty trudnościami indywidulanymi osoby mającej taka trudność z zarządzaniem czasem i sobą w codzienności. Zakorzenioną w przekonaniach, lękach i wzorcach wyniesionych z dzieciństwa. W psychoterapii mówi się o tzw. wewnętrznych przymusach, które sprawiają, że nie potrafimy przestać działać, nawet gdy ciało i umysł wysyła sygnały zmęczenia.

Wielu dorosłych osób funkcjonuje w przekonaniu, że wartość człowieka mierzy się produktywnością. To zwykle echo doświadczeń z dzieciństwa, w których np. miłość mogła być warunkowa: „Jesteś dobry, gdy coś osiągasz.” W takim mechanizmie praca nie jest jedynie więc źródłem utrzymania, ale także sposobem na uzyskanie samozadowolenia i paliwem do poczucia własnej wartości. Sukces zawodowy więc staje się narzędziem do regulację emocji i potwierdzanie własnej wartości. Idea więc poszukiwania równowagi skazuje taka osobę na nieustającą walkę pomiędzy byciem wartościowym i bezwartościowym, a nie kwestią idei odpoczywania. To jak walka o śmierć i życie którą toczy ego i superego. Dlatego psychoterapeuci zwracają uwagę, że u źródeł chronicznego braku równowagi często leży lęk przed zatrzymaniem się. Cisza i bezczynność konfrontują z emocjami – samotnością, żalem, poczuciem braku sensu. Pustką będącą wynikiem deficytów w obszarze osobowościowym. Dlatego tak wiele osób wypełnia każdą chwilę obowiązkami. Zrozumienie tych mechanizmów to pierwszy krok do zmiany. Jak pisał Erich Fromm: „Nie pracą, lecz świadomością siebie człowiek buduje wolność.”

Presja społeczna i kultura „hustle” – kiedy praca staje się tożsamością

Od wielu lat gloryfikowaliśmy produktywność. Hasła typu „ciężka praca się opłaca”, a ostatnio – „bądź najlepszą wersją siebie” stały się wręcz społecznym imperatywem. Zjawisko to, określane mianem kultury hustle, która prowadzi do sytuacji, w której praca przestaje być tylko częścią życia — staje się jego definicją.

Media społecznościowe wzmacniają to zjawisko, tworząc iluzję, że sukces jest możliwy tylko dzięki nieustannemu działaniu. Chociażby mając na myśli pracę „na Instagramie” nieprzerwanie relacjonując swoje życie w sieci. W efekcie ludzie uczą się utożsamiać swoją wartość z nieustającym działaniem, co w dłuższej perspektywie prowadzi do chronicznego napięcia. W tym do objawów wypalenia zawodowego. Badania Gallupa (2022) wskazują, że aż 60% pracowników na świecie doświadcza codziennie wysokiego poziomu stresu związanego z pracą – najwyższego w historii pomiarów. To właśnie psychoterapia pomaga przyjrzeć się temu mechanizmowi z trochę innej perspektywy. Wspólnie z psychoterapeutą można odkryć, że „bycie zajętym” może ukrywać lęk przed bezwartościowością lub odrzuceniem. W takich wypadkach praca staje się tożsamością, a każda porażka odbierana jest jak cios prosto w serce obniżający samoocenę. Dlatego jednym z celów psychoterapii jest oddzielenie „tego, kim jestem” od „tego, co robię”.

Alain de Botton: „Nie ma nic złego w ambicji, dopóki nie mylisz jej z miłością własną.”

Wewnętrzne bariery: perfekcjonizm, lęk przed porażką i syndrom oszusta

Jednym z najczęstszych psychologicznych źródeł przejawiającego się braku równowagi między życiem zawodowym, a prywatnym jest perfekcjonizm. Osoby o perfekcjonistycznym rysie osobowości mają wewnętrzne przekonanie, że „nigdy nie robią czegoś wystarczająco dobrze”. To napędza je do pracy ponad siły, do używania siebie i nie stawiania granic – kosztem swojego zdrowia, psychicznego i fizycznego. Bez odpoczynku, relacji i prowadząc do wyczerpania. Jak zauważa Brené Brown: „Perfekcjonizm nie jest dążeniem do doskonałości, lecz tarczą, która ma nas chronić przed wstydem.” Z perfekcjonizmem często współwystępuje lęk przed porażką. Może mu także towarzyszyć tzw. syndrom oszusta czyli przekonanie, że nasze sukcesy są dziełem przypadku, a inni ostatecznie odkryją, że nie jesteśmy tak kompetentni, jak o nas myślą, jak im się wydaje. Badania Pauline Clance i Suzanne Imes, którzy jako pierwsi opisały to zjawisko (1978), pokazują, że aż 70% ludzi doświadcza epizodów bycia „oszustem” w swojej karierze zawodowej. Te wewnętrzne trudności nasz mogą doprowadzić do przeciążenia emocjonalnego i bezspośrednio przekładac się do braku równowagi w życiu. Ponieważ odpoczynek wydaje się wtedy „niezasłużony”. Psychoterapia wypalenia zawodowego więc koncentruje się w okoł akceptacji własnych ograniczeń, a także na zmianie przekonań: z „muszę zasłużyć” na „mam prawo”.

Trudności w stawianiu granic – skąd się biorą i jak się objawiają?

Brak umiejętności stawiania granic innym i sobie to jeden z głównych powodów, dla których utrzymanie work-life balance staje się tak trudne. Wielu dorosłych funkcjonuje według wzorca: „muszę być pomocny, dostępny, niezawodny” więc nie odmawiam. Nawet kosztem własnego zdrowia. Zwykle genezą tego mechanizmu upatrujemy w dzieciństwie, gdy dziecko przejmowało zbyt dużą odpowiedzialność za emocje dorosłych lub uczyło się, że odmawianie im, prowadzi do odrzucenia. W życiu zawodowym ten schemat przybierać zwykle może formę nadmiernej dyspozycyjności np. odpowiadania na maile po godzinach, brania dodatkowych zadań czy zgadzania się na wszystko, by nie zawieść innych. Psychoterapeuci podkreślają, że brak granic to nie dowód empatii czy bycia „dobrym” tylko to forma nadużywania siebie i samopomijania. Nie satwianie granic notoryczne prawie zawsze generuje szereg objawów tkj. chroniczne zmęczenie, rozdrażnienie… często osoby mówią, że towarzyszy im poczucie winy, gdy mówią „nie”, a także zgłaszają trudność w regeneracji. Z czasem mogą pojawiać się objawy wypalenia zawodowego i zaburzeń psychosomatycznych. Jak pokazują badania Uniwersytetu Harvarda (2021), osoby, które regularnie ćwiczą asertywność i komunikację granic w pracy, mają o 35% mniejsze ryzyko wypalenia. W trakcie procesu psychoterapii takie osoby ucza się, że mówienie „nie” jest aktem troski – zarówno o siebie, jak i o ich relacje. Nie ma bowiem zdrowej relacji zarówno z innymi, jak i ze sobą, gdy nie jesteśmy szczerzy.

Nierozwiązane konflikty wewnętrzne, a ucieczka w pracę

Ucieczka w pracę bywa jedną z najbardziej powszechnych sposobów unikania kontaktowania się z trudnymi emocjami i strategii radzenia sobie z lękiem. W dodatku dość społecznie akceptowalną formą uciekania od trudnych emocji. Z pozoru wygląda to bowiem jak ambicja i duże zaangażowanie, bardzo cenione. Jednak w rzeczywistości, kiedy stanowi ono strategię radzenia sobie z wewnętrznym napięciem, to nie prowadzi do dobrych rzeczy. Psychoterapeuci opisują ten mechanizm jako próbę regulowania emocji poprzez działanie — im większy lęk czy smutek, tym więcej aktywności i obowiązków; czyli rozgrywania uczuć zamiast och przeżywania. Źródłem mogą być nierozwiązane konflikty wewnętrzny – np. między potrzebą bliskości a lękiem przed zranieniem, między pragnieniem uznania a wstydem z powodu własnych słabości. Praca pozwala wtedy odsunąć te emocje na dalszy plan, bo „działanie” daje chwilową ulgę. To pomocny pozornie sposób długofalowo prowadzi to do utraty kontaktu ze sobą i pogłębienia braku równowagi między życiem zawodowym a prywatnym. W psychoterapii często pojawia się moment, w którym pacjent uświadamia sobie, że praca stała się miejscem, gdzie łatwiej być kompetentnym niż autentycznym. To punkt zwrotny — bo dopiero wtedy można zacząć przyglądać się temu, czego tak naprawdę się unika. Ten obszar jest wartościowym do pracy w terapii psychodynamicznej i humanistyczno-doświadczeniowej bądź integrującej te podejścia. Jak pisał Carl Jung: „Dopóki nie uświadomisz sobie nieświadomego, będzie ono kierować twoim życiem, a ty nazwiesz to przeznaczeniem.”

Konsekwencje życia w dysbalansie: sygnały ostrzegawcze od ciała i psychiki

Brak równowagi między pracą a życiem prywatnym nie znika sam. Ciało i psychika zaczynają wysyłać wyraźne sygnały alarmowe, które (w przypadku gdy są ignorowane) mogą prowadzic do poważnych konsekwencji zdrowotnych. Do pierwszych objawów należą chroniczne zmęczenie, zaburzenia snu, rozdrażnienie i trudność w koncentracji. Z czasem pojawiają się także poczucie pustki, spadek motywacji i obojętność emocjonalna – typowe oznaki wypalenia. W badaniach Światowej Organizacji Zdrowia (WHO, 2019) wypalenie uznano za oficjalny syndrom zdrowotny wynikający z przewlekłego stresu w miejscu pracy. Zwykle właśnie ciało wysyła pierwsze RED FLAG: bóle głowy, napięcia mięśniowe, kołatanie serca czy problemy gastryczne. To jasny komunikatu „zatrzymaj się”. Pomoc psychologiczna dla dorosłych i psychoterapia na tym etapie bywa kluczowa ponieważ pozwala odzyskać kontakt z emocjami i nauczyć się odczytywać sygnały organizmu zanim rozwiną się poważniejsze zaburzenia czy dojdzie do kryzysu. Może nawet załamania nerwowego czy stanów lękowych i depresyjnych.

„Ciało nigdy nie kłamie. To umysł potrzebuje się zatrzymać, by go usłyszeć.”

Wypalenie zawodowe – objawy i etapy

Psycholog Christina Maslach, autorka najbardziej znanego modelu wypalenia, wyróżnia trzy główne etapy tego zjawiska:

1. Faza entuzjazmu i nadmiernego zaangażowania – na początku pojawia się ekscytacja i chęć udowodnienia swojej wartości. Osoba poświęca coraz więcej czasu pracy, kosztem odpoczynku.
2. Faza stagnacji i frustracji – rosną oczekiwania, a efekty nie przynoszą satysfakcji. Pojawia się zmęczenie, bezsenność, drażliwość i pierwsze objawy psychosomatyczne.
3. Faza apatii i wyczerpania – emocjonalne „wypalenie” prowadzi do poczucia pustki, braku sensu, a czasem nawet objawów depresyjnych.

Badania Instytutu Gallupa (2023) pokazują, że aż 44% pracowników na świecie doświadcza wypalenia zawodowego w różnym stopniu. Psychoterapia wypalenia zawodowego pomaga zrozumieć jego mechanizmy – to nie tylko kwestia stresu, ale także utraconego sensu i rozminięcia się z własnymi wartościami.

W terapii często kluczowe staje się pytanie: „Czy ja pracuję, by żyć, czy żyję, by pracować?” — odpowiedź na nie bywa początkiem odzyskiwania równowagi.

Skutki dla zdrowia fizycznego: od bezsenności po problemy kardiologiczne

Efektem braku balansu jest poranione ciało, ponieważ staje się odbiciem psychicznego przeciążenia. Nieustające napięcie uruchamia bowiem układ współczulny odpowiedzialny za reakcję „walcz albo uciekaj”. Kiedy trwa on tygodniami czy miesiącami, organizm zaczyna funkcjonować w trybie alarmowym, co prowadzi do poważnych konsekwencji zdrowotnych.

Najczęściej pojawia się: bezsenność, napięciowe bóle głowy, problemy gastryczne, zaburzenia hormonalne i spadek odporności. Badania American Heart Association (2022) wykazały, że osoby doświadczające długotrwałego stresu zawodowego mają o 40% wyższe ryzyko chorób sercowo-naczyniowych. Również przewlekłe napięcie emocjonalne może prowadzić do nadciśnienia, arytmii czy zaburzeń metabolicznych.

Wpływ na relacje z bliskimi i życie rodzinne

Życie w chronicznym braku równowagi między pracą a życiem prywatnym nieodmiennie odbija się na relacjach z najbliższymi. To naturalne, że bliscy zaczynają funkcjonować w trybie „czekania” – na wolny weekend, spokojny wieczór czy chwilę rozmowy. Z czasem rośnie emocjonalny dystans, a relacje stają się powierzchowne lub napięte. Psychoterapia pokazuje, że najgłębsze skutki przeciążenia zawodowego to nie tylko zmęczenie, lecz utrata bliskości. W terapii par często okazuje się, że to nie konflikty zniszczyły więź, lecz brak wspólnego czasu i emocjonalnego kontaktu. Dlatego jednym z celów wsparcia terapeutycznego jest odbudowanie zdolności do bycia „tu i teraz” – także w relacjach. Na miłość trzeba mieć na to czas – i siłę.

Jak odzyskać kontrolę? Strategie i rola wsparcia psychoterapeutycznego

Odzyskanie równowagi wymaga zmiany sposobu myślenia o pracy i sobie samym. Pierwszym krokiem jest zauważenie, że nie jesteśmy maszynami tylko istotami emocjonalnymi, które potrzebują regeneracji, sensu i więzi. Psychoterapia pomoże nam rozpoznać źródła przeciążenia, nauczyć się stawiać granice, regulować emocje i odnajdywać sens w działaniu. Terapia online może być w takiej sytuacji zbawieniem dla zapracowanych w podróży.

Warto także sięgnąć po konkretne strategie samopomocowe:

• Planowanie przerw – regularny odpoczynek zwiększa efektywność, a nie ją zmniejsza.
• Techniki uważności – 10 minut dziennie może znacząco obniżyć poziom kortyzolu.
• Rozmowa o emocjach – wsparcie bliskich lub terapeuty pomaga odzyskać perspektywę.
• Równowaga sensoryczna – kontakt z naturą, muzyką, ruchem czy sztuką przywraca spokój układowi nerwowemu.

Jak powiedział Jon Kabat-Zinn: „Nie możesz powstrzymać fal, ale możesz nauczyć się surfować.” Psychoterapia uczy właśnie tej elastyczności – by zamiast walczyć z życiem, nauczyć się płynąć z nim w rytmie, który służy nam najbardziej.

Podsumowanie: Twoja równowaga jest możliwa do osiągnięcia

Choć współczesny świat to duże tempo, to równowaga między pracą a życiem prywatnym powinno być realnym celem – nie mitem. To proces – czasem wymagający odwagi, by powiedzieć „dość” lub „teraz ja”, ale niezbędnym, jeżeli chcemy zachować zdrowie psychiczne.

Gdy mamy trudności w obszarze work-life balance to warto zatrzymać się na chwilę i zadać sobie kilka pytań:

• Czy moje ciało mówi mi, że potrzebuje odpoczynku?
• Czy pracuję z pasji, czy z lęku przed oceną?
• Czy potrafię być obecny z bliskimi – naprawdę obecny?

Prawdziwa równowaga zaczyna się wtedy, gdy praca przestaje być ucieczką, a staje się częścią sensownego dorosłego życia. W Ośrodku Psychoterapii CENTRUM często mówimy, że psychoterapia nie uczy rezygnacji, lecz odzyskiwania – siebie, spokoju, bliskości. Bo to, co naprawdę najważniejsze, nie dzieje się w kalendarzu, lecz w przestrzeni pomiędzy jednym a drugim oddechem.

FAQ: Najczęściej zadawane pytania

Jak długo trwa terapia związana z work-life balance?

Czas trwania psychoterapii zależy od indywidualnych potrzeb i głębokości problemu. U części osób wystarczy kilka miesięcy pracy nad rozpoznaniem nawyków i schematów, inni potrzebują dłuższego procesu, by trwale zmienić sposób funkcjonowania. Warto pamiętać, że tempo pracy wyznacza sam pacjent — to proces, w którym liczy się jakość zmian, a nie ich szybkość.

Czy psychoterapia naprawdę działa w przypadku wypalenia zawodowego?

Tak. Liczne badania, m.in. meta-analiza opublikowana w Journal of Occupational Health Psychology (Maslach & Leiter, 2021), potwierdzają, że psychoterapia znacząco obniżają objawy wypalenia. Terapia pomaga też odzyskać kontakt z emocjami, nauczyć się odpoczywać i przywrócić sens pracy. To nie tylko forma wsparcia, ale i profilaktyka dalszego przeciążenia.

Czy informacje z sesji są poufne?

Zasada poufności jest jednym z fundamentów pracy psychoterapeuty. Wszystko, czym dzielisz się podczas sesji, objęte jest tajemnicą zawodową psychoterapeuty, a wyjątkiem są jedynie sytuacje zagrożenia życia. Dzięki temu możesz czuć się bezpiecznie i mówić o tym, co naprawdę istotne — bez oceny i presji.

Checklist: Sprawdź, czy doświadczasz mobbingu w pracy

Zaznacz, które z poniższych sytuacji zdarzają się w Twoim miejscu pracy. Jeśli regularnie występuje kilka z nich — warto rozważyć konsultację psychologiczną lub psychoterapeutyczną, by odzyskać poczucie bezpieczeństwa i granic.

☐ Ktoś systematycznie Cię krytykuje, upokarza lub ośmiesza przy innych.

☐ Czujesz, że Twoje zdanie lub kompetencje są ignorowane.

☐ Otrzymujesz zadania niemożliwe do wykonania lub poniżej kwalifikacji.

☐ Jesteś izolowany/a od zespołu, pomijany/a w komunikacji.

☐ Odczytujesz działania przełożonego lub współpracowników jako celowo stresujące.

☐ Odczuwasz lęk przed pójściem do pracy, masz objawy somatyczne (np. bóle brzucha, bezsenność).

☐ Masz wrażenie, że Twoje granice są notorycznie przekraczane.

Jeśli rozpoznajesz u siebie 3 lub więcej z tych sygnałów, warto skonsultować się z psychoterapeutą. Pomoc psychologiczna dla dorosłych może być pierwszym krokiem do odzyskania poczucia wpływu i bezpieczeństwa.