Kategoria: Związki

“Po chwilach wielkich uniesień, czas magii skończył się jak romantyczny film na literach końcowych” – Psychoterapeutka wyjaśnia, co nas gubi w związkach

03.06.2022

K. LEA JARMOŁOWICZ, PSYCHOLOG, PSYCHOTERAPEUTA, SOCJOLOG, SZEFOWA OŚRODKA CENTRUM

UDOSTĘPNIJ:    

Wiosna nazywaną jest porą miłosną. Prawie każdy marzy o wielkiej miłości, czyli szczęśliwym długim związku, ale czy tak wielu z nas jak o nim marzy to potrafi go stworzyć?

Nasza kultura podsuwa nam niestety wzorzec relacji, który jest bardzo daleki od tego jak to powinno zdrowo wyglądać. A co gorsze, to scenariusze znalezienia prawdziwej miłości jakie oglądamy np. w filmach romantycznych czy czytamy w kolorowych magazynach, prowadzą do ogromnej desperacji i uzależnienia od drugiej osoby. Bowiem romantyczne filmy oparte są zazwyczaj na tym okresie pierwszym – czasie zauroczenia, bujania w obłokach, magii pełnej uniesień. A w prawdziwym życiu niewiele jest magii …

Agnieszka ma 33 lata. Ma za sobą kilka nieudanych relacji. Mówi o nich, że to było toksyczne. Na początku wszystko wyglądało super. Marcina poznała na imprezie. Czarował ją cały wieczór, stawiał drinki. Szalenie przystojny a wybrał właśnie ją. Odprowadził do taksówki i poprosił o numer. Następnego dnia poszli na kolacje. Rozmawiali całą noc. Był czarujący i zainteresowany jej życiem. Szczegółowo wypytywał o wszystko. Miała wrażenie, że pierwszy raz ktoś ją tak doskonale rozumie. Odprowadził ją do domu i pocałował namiętnie na dobranoc. Pisali potem smsy przez pół nocy. Przez kolejne tygodnie wszystko było jak z bajki. Zaprosił ją do siebie na kolację, którą sam przygotował. Potem był u niej kilka razy, ale nie zostawał na noc, bo musiał rano być w biurze. Chodzili czasem do kina i na spacery. Rozmawiali o tym jak wspaniale byłoby razem wyjechać na wakacje. Ona w głowie budowała już wspólną przyszłość. W sumie nawet pytała go o to czy on chce mieć dzieci i czy myśli poważnie o ślubie. Finalnie wyjechali razem na weekend i nagle coś się stało. Nie wie co, ale on coraz mniej miał dla niej czasu. Rzadziej pisał. Dwa weekendy z rzędu miał „ważne sprawy” i nie spotkali się. Kiedy postanowiła to z nim wyjaśnić i wręcz przymusiła do spotkania, powiedział, że dla niego to za szybko, że jednak nie jest gotowy na związek i zniknął. Nie rozumiała co się stało, bo przecież tak do siebie idealnie pasowali…

I tak po chwilach wielkich uniesień, czas magii skończył się jak romantyczny film na literach końcowych … W żadnym filmie romantycznym nie ma rozwinięcia poza nadzieją na „żyli długo i szczęśliwie”. A rzeczywistość jest taka, że wtedy właśnie zaczęło się prawdziwe życie, a tego już w filmach się nie pokazuje. Przewrotnie – to jak to się zaczyna właśnie i później toczy relacja jest fundamentem udanego związku. Ten czas właśnie determinuje to, czy potem będzie szczęśliwie. Bo zupełnie co innego jest ważne na początku relacji, a co innego później. Co innego jest pisać po nocach do nowo poznanej dziewczyny, a co innego kończyć rozmowy wcześnie by położyć się na czas i wyspać do pracy. Co innego zapraszać na kolację, a co innego gotować ją wspólnie.

Ania ma 36 lat i randkuje na tinderze od kilku miesięcy. Dużo pracuje, więc tylko wieczorami przed snem może trochę poklikać. Już kilka razy miała tak, że spotykała faceta z bajki, a on po kilku spotkaniach okazywał się beznadziejny. Albo znikał z dnia na dzień, albo przestawał odpisywać. A przecież tak do siebie idealnie pasowali! Co więc się stało? Co robi źle, że oni znikają?

Jak powinien wyglądać początek relacji, by odnieść sukces i żyć z kimś długo i szczęśliwie?

Przede wszystkim – nie należy robić tego jak w filmach! Bardzo często na początkowych spotkaniach nie słuchamy drugiej osoby tylko koncentrujemy się na tym, żeby się pokazać idealnymi. Zrobić wrażenie a nie naprawdę opowiedzieć o sobie. Wszystko by ta osoba nas „kupiła”. Często także nie słuchamy kogoś dokładnie, a wyłapujemy tylko to co nam w jakiejś osobie podpasuje. Pasuje do tego idealnego wyobrażenia o relacji jakiej my pragniemy i nie zważamy na rzeczywistość. I przez to, jak przychodzi moment, że spędzamy ze sobą więcej czasu, to okazuje się, że ani my nie jesteśmy w stanie doskoczyć do ideału jaki komuś sprzedaliśmy, ani ta osoba nie jest taka jaką sobie wymyśliliśmy. Naturalnie więc, że przychodzi rozczarowanie. Bo bajek nie ma. Jest zwykły prawdziwy człowiek. Są jego potrzeby i nasze potrzeby. Jego zalety i wady, silne strony i słabości. Każdy je ma. I najgorzej, że często oczekujemy, że ktoś wyczuje nasze potrzeby i marzenia. Jeśli tak, to uważamy, że do nas pasuje. NIC BARDZIEJ MYLNEGO… Związek nie ma nic wspólnego z bajką. Jest ciężką pracą dwojga ludzi, którym może na początku towarzyszy trochę chemii, ale to niewielka iskierka, która mija, jeżeli nie będziemy osadzeni w realnym świecie.

Ewelina ma 37 lat i dwa nieudane związki na koncie. Zrobiła sobie nawet listę tego czego nie chce w partnerze, a co jest obowiązkowe. Umawia się często na randki, ale prawie za każdym razem od wejścia już wie, że „to nie to”. A to niski, a to za wysoki, a to za chudy albo za flegmatyczny. Założyła, że nie chce marnować więcej czasu, więc dokonuje szybkiej selekcji. Doszła do wniosku po 20 randkach, że nie ma faceta dla niej i że nic już ją ciekawego nie spotka, bo żaden z nich nie zaparł jej tchu w piersiach, jak tamci, z którymi była w związkach. Ogląda filmy na Netflixie i marzy wieczorami o przypadkowym spotkaniu „tego jedynego”. I po każdej kolejnym dniu czy spotkaniu, czy rozmowie jest jeszcze bardziej rozczarowana.

Niestety często nie bierzemy pod uwagę, że byli faceci może robili na nas piorunujące wrażenie na początku, ale jednak te związki się nie udały, a często nie rozumiemy dlaczego. Albo też zapominamy o tym, chcąc w kolejnym partnerze znaleźć to, co było dobre w tamtej relacji plus nie będzie niczego złego co tam było złe. A to tak nie działa…

Wchodząc w relację powinniśmy zdecydowanie dużo mówić, pytać, opowiadać i zamiast planować od razu przyszłe życie i odhaczać checklist, to poznawać osobę jaka ona jest tu i teraz. Zobaczyć czy ona nam odpowiada i czy do nas pasuje.

Pamiętajmy też o tym, że bardziej lubimy to, z czym mamy częściej do czynienia. Tak jak z piosenką, która może nam się na początku nie podoba, ale kiedy usłyszymy ją kilkukrotnie, po paru dniach znajduje się na naszej liście ulubionych utworów. Przenosząc to na relacje, im częściej się z kimś spotykamy, im lepiej go poznajemy, może bez omdlenia na początku, ale za to świadomie i faktycznie słuchając kogoś i rozmawiając z tą osobą, tym bardziej go mamy szansę polubić.

PARA to system, który nieustannie się zmienia, a partnerzy wpływają na siebie. Dajmy sobie czas i uważnie się słuchajmy. W terapii par psychoterapeuta najpierw koncentruje się na zidentyfikowaniu różnych mechanizmów w parze, które wpływają dobrze, a które źle. Bo zwykle każda z osób widzi tylko swoją część i nie rozumie, że to co robi wywołuje określone konsekwencje także też w drugiej osobie. Często więc zmiana postepowania jednak automatycznie wpływa na zmianę także całej relacji i zachowań drugiej strony.

Kiedy strony zobaczą jak ten system działa, to mają szansę zmniejszyć wpływ niefunkcjonalnych zachowań i postaw. Co szybko prowadzi do poprawy funkcjonowania związku. W tym także postaw indywidualnych każdej z osób i jej schematów destrukcyjnych. W pierwszych fazach relacji naturalne jest wzajemne poznawanie się, budowanie bliskiej relacji opartej na zaufaniu, przyjaźni i miłości erotycznej, odseparowywanie się̨ od swoich rodzin i pochodzenia, poznawanie swoich rodzin oraz przekazów rodzinnych, by lepiej siebie rozumieć. Poznając kogoś także sobie odpowiadamy na wiele pytań i weryfikujemy swoje wyobrażenia, pragnienia i potrzeby. I na to potrzebny jest czas i wysiłek. Nie ma tu więc żadnej magii tylko rzeczywistość. I to jest możliwe na płaszczyznach: komunikacji (żeby się usłyszeć), intelektu (aby zobaczyli style przywiązania jakie tworzymy i jakie więzi), emocji (samoregulacji emocjonalnej w sytuacjach niezgody czy kłótni).

Pamiętajmy, że bardziej lubimy to, z czym mamy częściej do czynienia. Zjawisko to wyjaśnia przykład, dlaczego raz słysząc jakąś piosenkę możemy powiedzieć, że kompletnie nam się nie podoba, a kiedy usłyszymy ją kilkukrotnie w radiu, po paru dniach znajduje się na naszej liście ulubionych utworów. Przenosząc to na relacje, im częściej się z kimś spotykamy i „nucimy” z nim, tym bardziej możemy go polubić. Także za różnice. Bo różnice też się bardzo liczą. To, że one się pojawiają jest kwestią oczywistą i nie bójmy się ich, a nie traktujmy jako coś równie wartościowego jak podobieństwa. Odmienne poglądy, różnice w oczekiwaniach oraz postępowaniu to okazja do pasjonujących rozmów, do rozwoju osobistego, a także do weryfikacji własnego zdania, które nie zawsze musi być najwłaściwsze i dopiero dyskusja z kimś i poznanie jego wizji daje szansę na sprawdzenie tego. Bardzo szkodliwe jest przekonanie, że będziemy zgadzać się z partnerem w każdej sprawie, bo powoduje to znowu nierealne oczekiwania, które negatywnie wpływają na relacje. Silny fundament związku buduje nauka pracowania nad kompromisem oraz konstruktywnego komunikowania swoich oczekiwań, myśli, wyobrażeń. Warto wypracowywać to w drobnych kwestiach by np. w sytuacji, gdy pojawią się dzieci, rodzice mogli być jednomyślni, co jest już niezbędne do zdrowego funkcjonowania dzieci.

Należy spędzać ze sobą dużo czasu, dzielić się szczerze myślami i wątpliwościami, nie odkładać niezadowolenia na później. Nie wymyślać co ktoś miał na myśli, tylko zapytać o to, bez atakowania kogoś, po to by dobrze druga osobę zrozumieć. Ukryte niedomówienia i nierozwiązane konflikty nie znikną, a wrócą ze wzmożona siłą.

Pielęgnowanie odrębności partnerów jest natomiast równie ważne jak budowanie bliskości razem. Należy dać partnerowi czas na samotność, na swoje hobby, na przyjaźnie. Oczywiście mając na względzie określone zasady jakie para powinna ustalić. Wymaga to zaufania danego drugiej osobie, którego nie powinna się oczywiście nadużywać.

https://zdrowie.kobieta.pl/artykul/jak-zbudowac-trwaly-i-szczesliwy-zwiazek-psychoterapeutka-wyjasnia-co-nas-gubi-i-czego-absolutnie-nie-robic?fbclid=IwAR0oReNDKR21H9Jl4VaxeSNBoK-yjpdDIJhVW1LrGj3kI_7q0iwRC4FLMIY

Psychoterapeuta: Relacja terapeutyczna jest jak związek – nie od razu trafimy na dopasowaną do nas osobę

Coraz większą wagę przykładamy do swojego zdrowia psychicznego, ale i coraz częściej mamy problemy, które wymagają fachowej pomocy. Jak wygląda pierwsza wizyta u terapeuty? Jak się do niej przygotować i jak znaleźć naprawdę dobrego fachowca?

Kiedy warto pomyśleć o wizycie u specjalisty?

Karolina Lea Jarmołowicz, psychoterapeuta: Przede wszystkim wtedy, kiedy podejmowane przez nas działania w istotnych sprawach nie przynoszą takich efektów, jakie byśmy chcieli. Kiedy ciągle, np. psujemy relacje, powielamy te same błędy i nie wiemy, jak wyjść z tego schematu.

Ale nie tylko. Spotkanie z psychoterapeutą warto rozważyć także wtedy, gdy stres i napięcie uniemożliwiają nam funkcjonowanie – czy to w domu w relacji z bliską osobą, czy w pracy. Dobrze jest się zastanowić, co to napięcie w nas zmienia. Jeśli zdarza nam się wybuchać złością, warto się zatrzymać się i zastanowić, co jest “zapalnikiem” do takiego zachowania. Niektóre osoby, takie problemy próbują rozwiązać, rozmawiając z przyjacielem lub z kimś bliskim, i faktycznie czasem to pomaga. Jeśli jednak takie rozmowy nie przynoszą rezultatu i dalej tkwimy w bezradności i niszczymy np. siebie i bliskie relacje – warto rozważyć spotkanie z psychoterapeutą.

Kogo szukać?

Psycholog to osoba, która skończyła pięcioletnie studia magisterski i zrobiła specjalizację, np. kliniczną. Z takim wykształceniem można udzielać podstawowej pomocy psychologicznej, przeprowadzać testy czy prowadzić badania lub zostać orzecznikiem. Psycholog jest takim “lekarzem pierwszego kontaktu”, jeśli mamy problem natury psychicznej. Jego zadaniem jest wstępna oceny stanu “zdrowia” pacjenta i skierowanie go do psychiatry, psychoterapeuty lub udzielenie pomocy psychologicznej.

Lekarz psychiatra zajmuje się leczeniem, ale nie prowadzi psychoterapii. Jego zadaniem jest wysłuchanie pacjenta celem diagnozy lekarskiej i albo skierowanie na psychoterapię, albo przepisanie leków i skierowanie na psychoterapię. Zajmuje się przede wszystkim leczeniem chorób i zaburzeń psychicznych, jeśli u danej osoby ich nie rozpoznaje to powinien skierować pacjenta do psychoterapeuty lub seksuologa czy neurologa, adekwatnie do sytuacji.

Psychoterapeuta to ktoś, kto zajmuje się rehabilitacją zdrowia psychicznego. Używa metod i technik, aby “przepracować” z pacjentem, jakiś określony problem natury psychologicznej, w którym pacjent zmieniając swoje destrukcyjne schematy, zmienia problem jaki występuje w jego życiu. Aby prowadzić psychoterapię trzeba ukończyć (lub być w trakcie) min. 4 letniej szkoły psychoterapii, dla osób, które są już magistrami po kierunkach humanistyczno-społecznych tj. psychologia, pedagogika, socjologia.

Jak wygląda pierwsze spotkanie z psychoterapeutą?

Pierwsze spotkanie w naszym Ośrodku to bezpłatna konsultacja, która trwa od 20 minut. Każdy pacjent jest inny i z każdym rozmawia się inaczej. W mojej ocenie kilkanaście minut, które poświęcam osobie, która przychodzi do nas do Ośrodka wystarczają, aby rozpoznać, czy w ogóle i co jest problemem do pracy terapeutycznej oraz jakie są podstawowe schematy i tendencje tej konkretnej osoby, a także czasem jakiego rodzaju doświadczenia życiowe wpłynęły na ich ukształtowanie. To pozwala to dobrać odpowiedniego specjalistę – zarówno pod względem sposobu pracy, ale także nurtu w jakim dana osoba pracuje oraz jej osobowości. Jesteśmy małym Ośrodkiem i bardzo dużą uwagę przywiązujemy do jakości pracy, dlatego bardzo dokładnie sprawdzamy każdego specjalistę i sposób jego pracy oraz osobowość.

Naprawdę?

Tak. Bardzo dużo można wyczytać nie tylko z tego, co mówi, ale jak się człowiek zachowuje, porusza – mowa ciała mówi czasem więcej niż słowa. Bardzo uważna obserwacja i koncentracja w połączeniu z doświadczeniem i wiedzą, pozwalają odkryć, dlaczego dana osoba zgłasza się na psychoterapię.

Co dzieje się potem?

Kiedy już wiem “z czym”, pacjent przyszedł oraz jakie ma trudności i destrukcyjne schematy, to dopasowuje odpowiednią osobę z zespołu. Terapia będzie skuteczna tylko wtedy, gdy pacjent będzie się czuł bezpiecznie przy swoim terapeucie. Zazwyczaj w psychoterapii wystarczą 1-3 spotkania, aby terapeuta rozpoznał problem na tyle dobrze, aby określić strategię pracy i umówić się konkretnie z pacjentem na realny problem do zmiany. Po tych kilku spotkaniach sam pacjent już wie, czy faktycznie czuje się gotowy na psychoterapię i czy terapeuta mu odpowiada. Jeśli nie – ma prawo poszukać innego. Do terapii i terapeuty trzeba podejść jak do związku, czyli na początku mamy takie “randki”. Jeśli po trzech spotkaniach czujemy, że nie ma chemii i nie czujemy się bezpiecznie i rozumiani – trzeba odpuścić i szukać dalej.

Jak się przygotować do takiego pierwszego spotkania?

Przede wszystkim trzeba chcieć zmiany. Bez tego nic się nie uda. Namawianie kogoś do psychoterapii nic nie zdziała. Jedyne, co możemy zrobić, to szczerze powiedzieć osobie, która naszym zdaniem ma z czymś problem, że nie podoba nam jej się zachowanie, że nas rani i że nie chcemy się z nią spotykać, dopóki nie zacznie nad sobą pracować. Jeśli ktoś na serio myśli o terapii powinien spróbować odpowiedzieć sobie na trzy pytania: jak ja sam myślę o swoim problemie, czy mam pomysł, dlaczego tak robię i jak się do tego przyczyniam. Nie musi jednak znać odpowiedzi na wszystkie te pytania – w ich szukaniu pomoże doświadczony terapeuta. Najważniejsze to uświadomić sobie problem i chcieć się z nim zmierzyć.

Ile powinna trwać terapia?

Wszystko zależny od doświadczeń pacjenta, ilości problemów oraz jego gotowości – świadomej i nieświadomej do zmiany. Czasem wystarczy kilka miesięcy, zwykle rok-półtora, do dwóch lat, ale jeżeli problemy są bardzo duże i występują zaburzenia osobowości, to niestety dłużej. Szczególnie jeżeli pacjent mierzyć się będzie z pracą nad ogromnymi traumami z dzieciństwa, które uniemożliwiają mu funkcjonowanie. Czasem się zdarza, że wychodzą nowe rzeczy i ten czas się wydłuża. Jednak pacjent już po trzech miesiącach terapii powinien zaobserwować zmiany w kwestii, z którą terapeuta pomaga mu się uporać (temat terapii ustala się na samym początku). Jeśli nic nie zmieniamy i nie nadal nie rozumiemy, co robimy i dlaczego – to warto porozmawiać o tym ze specjalistą. Być może problem jest osadzony właśnie w relacji z terapeutą i taka rozmowa może wnieść bardzo dużo.

Trzeba sobie zdawać sprawę, że terapia to najczęściej długi proces, wymaga czasu i zaangażowania. Najlepsze – trwałe efekty – pojawiają się tak naprawdę od pół roku do roku po terapii. To trochę, jak w wejściu w dorosłość – to jak nas rodzice wychowali i skutecznie pomagali, to widzimy dopiero wtedy, gdy wyprowadzimy się z domu i zaczniemy żyć samodzielnie. Tak i jest w terapii – najwięcej zmian w całej jakości życia widać po jakimś czasie.

Czy wiek, w którym rozpoczynamy terapię ma znaczenie?

Wszystko zależy od tego, jaki mamy bagaż doświadczeń i z czym przychodzimy do terapeuty. Teoretycznie młodym osobom łatwiej jest coś zmienić, inaczej na siebie spojrzeć, nie znaczy to jednak, że osoba dorosła z założenia znajduje się na gorszej pozycji i ma mniejsze szanse na uporanie się ze swoimi traumami. To nieprawda. Nigdy nie jest za późno na zmianę samego siebie, bo przecież mamy nad sobą władzę i sami o sobie decydujemy.

Których pacjentów jest więcej? Młodych czy tych starszych?

Zdecydowanie tych pierwszych. Ogromna grupa młodych ludzi nie radzi sobie z dorosłością, nie potrafi się w niej odnaleźć.

Dlaczego? Przecież mają praktycznie wszystko

Myślę, że to specyfika naszych czasów. Chcemy wszystkiego, tu i teraz, natychmiast. Dzieci potrzebują rodziców, którzy z nimi rozmawiają, słuchają, pozwalają popełniać błędy i wyciągać z nich wnioski. Dawanie dziecku gotowych rozwiązań nie uczy dorosłości i nie jest receptą na szczęśliwe życie. A intensywność przemian i poziom rozwoju w ostatnich 20 latach był olbrzymi. Wielu rodziców postawiło na robienie kariery, kosztem relacji z dzieckiem. Te braki bardzo mocno odbijają się na psychice młodych osób. Dzięki terapii zyskują to, czego zabrakło im w domu. Zdobywają konkretne narzędzia, a także nabywają umiejętności psychologicznych (kształtują się mechanizmy dotąd nieukształtowane), które pozwolą im wejść w dorosłość.

Czy po pandemii bardziej będziemy potrzebować pomocy terapeutów?

Tak, myślę, że ten czas zawieszania sprawi, że część osób spojrzy na siebie z innej perspektywy. I o ile teraz mierzymy się przede wszystkim z lękiem i bezradnością lub złością, o tyle wkrótce pewnie pojawią się większe refleksje. Oby! Niektórzy zaczną widzieć, co wcześniej nieuświadomione i będą chcieli przewartościowywać swoje dotychczasowe życie. Wyobrażam sobie, że niektórzy będą potrzebowali w tym pewnie wsparcia.

Jak wybrać dobrego psychoterapeutę?

Aby mieć pewność, że trafiliśmy na prawdziwego fachowca trzeba sprawdzić, czy dana osoba skończyła lub jest w trakcie min. 4 letniego szkolenia z psychoterapii. Ja osobiście cenię przede wszystkim szkoły akredytowane przez Polskie Towarzystwo Psychologiczne oraz Polskiego Towarzystwo Psychiatryczne. Pacjent ma nie tylko prawo, ale wręcz powinien sprawdzić, czy taka osoba ma odpowiednie wykształcenie psychoterapeutyczne. Jeśli nie wiemy od czego i jak zacząć warto popytać znajomych, być może ktoś będzie mógł nam też kogoś polecić. Warto też czytać opinię o psychoterapeucie. O wyborze terapeuty powinno zdecydować jednak ostatecznie to, jak czujemy się w jego towarzystwie. Jeśli podczas spotkań czujemy się bezpiecznie i rozumiani i jest ta “chemia” to ufajmy sobie.

LINK: https://zdrowie.tvn.pl/a/psychoterapeuta-relacja-terapeutyczna-jest-jak-zwiazek-nie-od-razu-trafimy-na-dopasowana-do-nas-osobe?fbclid=IwAR1DEiNvkPSjZcX_a489RvAN9MQlf9eJSjs83evcOESEaCz7Fmq-9UDpBQE

Czasy kiedy odczuwałyśmy presję na ślub by nie zostać starą panną, dawno już minęły. A jednak wciąż u niektórych kobiet jest ona bardzo silna” [OKIEM EKSPERTA]

Powody dla których wychodzimy za mąż są różne. Czasy gdzie presja wynikała z walki by nie zostać starą panną i zapewnić sobie status społeczny i gwarancję utrzymania, dawno już minęły. A jednak często presja by wziąć ślub u kobiet jest bardzo silna. Z czego to wynika?
Zmasowane poszukiwania na portalach randkowych, częste spotkania, angażowanie przyjaciółek lub rodziny w organizowanie spotkań z wolnymi facetami. Misja założenia rodziny wzmacniana “tykaniem biologicznego zegara”, przykłada się często do wywierania ogromnej presji, aby znaleźć partnera. Ślub wydaje się być jedynym gwarantem realizacji tych marzeń. I wszystko byłoby w porządku, jeśli także mężczyzna, którego spotykamy lub z którym jesteśmy, także tego pragnie. Niestety już na pierwszych spotkaniach presja ta negatywnie wpływa na relację. Zanim kogoś dobrze poznamy, zaczynamy oczekiwać deklaracji, że już “ciach prach” ma ktoś się nam oświadczyć, bo czasu mało. Małżeństwo to jest jakaś forma umowy, ale w ramach jej nie ma tylko listy praw i obowiązków, a towarzyszyć tej wspólnocie ma przede wszystkim chęć wspólnego spędzenia razem życia.
Lubimy myśleć, że bierzemy ślub z miłości, ale jeśli przez wiele tygodni czy miesięcy towarzyszy nam dużo presji, to znaczy że jest jakiś przymus w nas. A jak jest przymus – to znaczy, że więcej w tym jest lęku, a może wstydu niż miłości. W którymś momencie relacji w sposób naturalny dochodzimy do momentu, że związek partnerski przestaje nam wystarczać. I w porządku. Pragniemy ślubu, jako deklaracji formalnej bezpieczeństwa, że druga osoba tu i teraz obiecuje, że od dziś już razem, póki śmierć nas nie rozłączy. I to prawda, że małżeństwo jest takim świadectwem miłości. Bowiem związek małżeński to już nie tylko słowna obietnica. To przyrzeczenie zaangażowania, odpowiedzialności i poczucia wyłączności dla siebie. To naturalne, że po jakimś czasie poznawania siebie i upewniania się, że lubimy i kochamy drugiego człowieka, to taka deklaracja wspólnych celów życiowych jest naturalną koleją rzeczy. Ale jeżeli wizja ślubnego kobierca jest pogonią i przysłania szacunek i zrozumienie dla drugiej osoby, czego taka presja może być wyrazem – warto zatrzymać się i zastanowić, o co mi tak naprawdę chodzi.
Spróbujmy nazwać to co się z nami dzieje: czy to lęk przed samotnością, przed odrzuceniem ze strony partnera, którego wcale nie jesteśmy pewni, a może strach przed odrzuceniem ze strony rodziny, bo oni tego oczekują? Albo przed skandalem z powodu zajścia w ciążę? Nie powinniśmy decydować się na ślub ani posiadanie dzieci z partnerem, jeżeli mu nie ufamy, a na przykład staramy się go idealizować, bo już długo mieszkamy razem i robimy to za namową bliskich albo żeby dobrze wyglądało to przed koleżankami mężatkami. Sami powinniśmy dojść do przekonania, jak chcemy żyć.

O tym, jak żyjemy do 18. roku życia decydują rodzice, ale potem przecież my sami. Korzystajmy więc z dorosłości. Najpierw ja sama/sam decyduję, jak chcę żyć, a potem sprawdzam czy nasz partner/partnerka chce podobnie. I to niech będzie wstęp do decyzji o spędzeniu życia razem.
Brak deklaracji ze strony partnera nie musi wcale oznaczać, że on nie traktuje związku z nami poważnie. Możliwe, że to jedynie kwestia niezgrania czasowego albo braku komunikacji. Możliwe, że kiedy my myślimy o przyszłości, to nasz partner cieszy się tym, co ma w danej chwili. I to nie znaczy, że nie myśli o wspólnej przyszłości, ale np. jeszcze nie jest gotowy na dzieci. Ta presja może wywołać zupełnie inny skutek.
Mężczyźni często potrzebują więcej czasu na podjęcie takich dalekosiężnych decyzji. Dlatego istotna jest komunikacja. Bo w małżeństwie to NASZA WSPÓLNA WERSJA jest istotą satysfakcjonującej relacji. I to jak my chcemy, a nie nasi rodzice czy znajomi ma znaczenie. Bo to nie “społeczeństwo” będzie budziło się obok w łóżku, tylko właśnie ten fajny jeden wybrany człowiek. Poznajmy więc go najpierw, rozmawiajmy z nim, sprawdzajmy ile w nas jest pokrycia na to co on mówi, jak blisko nam w przekonaniach, a może to co powie uświadomi nam, że coś do czego dążymy także dla nas nie jest wcale najważniejsze? A bliskość i pewność jaką on nam daje, pozwala by się uwolnić z tych rodzinnych lub społecznych przekonań? Może właśnie wtedy ślub stanie się naturalnym krokiem, a pierścionek znajdzie się na naszym palcu szybciej niż myślimy. Zakochany mężczyzna doskonale wie, kiedy uklęknąć i poprosić nas o rękę. Dajmy mu szansę 🙂

LINK: https://www.kobieta.pl/artykul/skad-u-kobiet-presja-na-slub-ekspert-tlumaczy-to-zachowanie?fbclid=IwAR1mJKa8IYwaVZHk9sefHDE9qR5eLFAiwOLqP1UkyQNaZWPBdVeUAcF8oIw

Miłosny trójkąt: ona, on i smartfon. Jeden dzień z życia phubbera

– Ona położyła się spać, przescrollowałem szybko Facebooka i też zasnąłem. Tego wieczora jednak złapałem się na tym, że jedną ręką ją tulę, a drugą odpisuję – opowiada phubber.

Ta opowieść nie ma płci. Każde z nich może zamienić się rolami. Dwie postacie. Jeden dzień. Bezradny on – uzależniony od telefonu. Bezsilna ona – ma już dość życia w trójkącie. Są parą, a życie ze smartfonem jako tym trzecim, zabija ich związek. Pozornie spędzają czas razem, a w istocie jedno z nich wpatrzone jest w ekran urządzenia.

Termin “phubbing” jest połączeniem dwóch słów: “phone” (telefon) i “snubbing” (lekceważenie). Określa osoby, które lekceważą innych przy jednoczesnym skupianiu się na telefonie. Ona i on mają po 28 lat. Są razem od 4 lat, a mieszkają od 2. Na początku żyli jak przeciętna para, dopóki on nie stał się czynnym użytkownikiem Instagrama, Netflixa, Spotify i YouTuba. Pokochał memy oraz elektroniczne wydania gazet zarówno polskich, jak i zagranicznych.

to dzień z życia z phubberem.

Ona – jak żyć z osobą uzależnioną od telefonu?

Piątek. Godzina 6:45. “Dzień dobry, kochanie. Czas wstawać” – zwraca się do phubbera. – Odwracam się i widzę, że już nie śpi, za to scrolluje Facebooka – relacjonuje Ona.

Godzina 7:30. – Udaję się do kuchni, parzę kawę i szybko robię tosty, bo w ciągu tygodnia nie ma czasu na śniadaniowanie. On w tym czasie idzie do łazienki, oczywiście z telefonem – dodaje.

Godzina 8:30. – Wkładam buty, pytam na odchodne, czy zamówimy wieczorem pizzę i obejrzymy film. W odpowiedzi słyszę: “Dobry pomysł, kochanie. Miłego dnia w pracy i do zobaczenia wieczorem”. To było urocze. Uśmiechnął się do mnie i nasz wzrok się spotkał. Poczułam się tak, jak kiedyś – wyjaśnia.

Godzina 9:30–17:30. – Pracuję w dużym banku. Odpowiadam za kontakt z klientem. W ciągu dnia dostaję od niego w wiadomości 3-4 linki. Zazwyczaj podsyła artykuły. W przerwie na lunch prześledzę je wzrokiem, ale nie mam czasu w trakcie pracy zagłębiać się w treść. Czasami wysyła również memy. I tak wygląda nasz codzienny kontakt. On tłumaczy, że w ten sposób stara się mnie czymś zainteresować lub rozbawić. Nie sądzę, bo mógłby po prostu zapytać, co słychać – tłumaczy.

Godzina 18:00. – Wracając do domu, wysyłam mu wiadomość z zapytaniem, jakie wino kupić. Odpowiedź dostaję w ciągu 40 sekund, bo przecież telefon ma w ręku – zastanawia się ona.

Godzina 20:00. – Otwieramy wino. Zasiadamy na kanapie. Po ciężkim tygodniu wtulam się w jego ramiona. Jest bosko. Włączamy film na Netflixie, a w międzyczasie on zamawia pizzę za pomocą aplikacji. Robi zdjęcie i wrzuca na InstaStory z #friday i #love, oznaczając mnie przy tym. W mojej głowie pojawia się myśl, czy naprawdę cały świat musi wiedzieć, co robię w wolny wieczór. Przyjeżdża dostawca pizzy, spóźniony o 10 min. Stop film. On oznajmia, że koniecznie musi wystawić negatywną opinię na portalu. Na tym nie koniec. Pisze jeszcze na Facebooku, co sądzi na temat pizzerii. Faktycznie nie była najlepsza i do tego zimna, ale nie trzeba było robić z tego powodu awantury. Kończymy film. On przytula mnie jedną ręką, a w drugim trzyma telefon.

Godzina 23:00. – Po obejrzeniu, zaczęłam myć kieliszki po winie, a on wystawiać notę na Filmwebie. Byłam jednocześnie wściekła na jego zachowanie, jak i było mi smutno. Po raz kolejny przegrałam z telefonem. – Idziesz spać? – zapytałam. – Już, tylko odpiszę – odpowiedział, przesuwając kciukiem po ekranie.

On – jestem uzależniony od telefonu

Ten sam dzień. Godzina 6:00. – Ostatnio kiepsko śpię i wstaję przed budzikiem. Zaczynam od przejrzenia wiadomości. Następnie scrolluję Facebooka i Instagrama. Taka codzienna rutyna. Później łazienka i gra w Candy Crush. Każdy mój kumpel tak robi – śmieje się on.

Godzina 8:30. – Dziękuję jej za zrobienie śniadania, przytulam i staram się zagadać. Piję szybko kawę i doczytuję artykuł, który znalazłem rano, a w międzyczasie planujemy piątkowy wieczór. Ona wychodzi, przygotowuję się do pracy. Czytam maile i zaczynam odbierać telefony.

Godzina 10:00-18:00. – Zamawiam Ubera i jadę do biura. To czas, kiedy mogę obejrzeć jeden odcinek ulubionego programu na YouTubie. Pracuję w wypożyczalni samochodów, więc muszę być cały czas pod telefonem i w kontakcie z klientami. Kiedy na nich czekam, wchodzę na facebookową grupę, którą założyłem z kolegami. Wysyłamy tam sobie memy lub śmieszne filmiki. Przecież w tym nie ma nic złego. Czasami jednak łapię się na tym, że nie słyszę jak ktoś mnie woła.

Godzina 18:15 – Pobrałem nową aplikację na telefon, kiedy czekałem na klienta, więc od razu postanowiłem z niej skorzystać i wypożyczyłem elektryczną hulajnogę. Dojechałem i zamówiłem pizzę przez portal, aby ona była zadowolona.

Godzina 20:00. – Cieszyłem się, że w końcu spędzimy razem czas. Włączyłem film i przytuliłem ukochaną. Tylko telefon wciąż wibrował. Byłem ciekawy, kto do mnie pisze, więc zerknąłem. Później wkurzyłem się, bo dostawca przywiózł zimną i niedobrą pizzę. Od razu wystawiłem pizzerii negatywną opinię i ostrzegłem innych na Facebooku.

Godzina 23:00. – Widziałem, że ona się na mnie wścieka, ale nie wiedziałem do końca, o co jej chodzi. Przecież spędziliśmy razem ten wieczór. Oprócz pizzy było naprawdę miło. Ona położyła się spać, przescrollowałem szybko Facebooka i też zasnąłem. Tego wieczoru jednak złapałem się na tym, że jedną ręką ją tulę, a drugą odpisuję.

Phubbing – ignorowanie osób, z którymi przebywamy, poprzez korzystanie w ich obecności z telefonu

– Komórka to obecnie narzędzie właściwie niezbędne do życia, uświadamiamy to sobie w chwili, gdy korzystanie z niego staje się niemożliwe. Prawie 90 proc. Polaków posiada telefon komórkowy. Rozmawiamy coraz częściej nie tylko w celu przekazania informacji, ale dla przyjemności. Możemy wręcz powiedzieć, że nierzadko mamy swoistą więź z telefonem. Trochę przypomina to kształt relacji emocjonalnej jak z żywą osobą – tłumaczy Karolina Jarmołowicz, psychoterapeutka Ośrodka CENTRUM.

– O uzależnieniu decyduje aspekt ilościowy, czyli określający czas, jaki przeznacza się na korzystanie z niego. Aktualnie nie ma badań w Polsce, które pokazywałyby skalę tego zjawiska. Można się jednak domyślać, że jest ona ogromna. Szczególnie wśród młodych osób. Problem uzależnienia od telefonu komórkowego jest problemem rozwojowym, czyli takim, który będzie narastał – dodaje.

Zdaniem psycholożki objawami tego zjawiska są przede wszystkim odczuwanie nieodpartej potrzeby nieustannego otrzymywania i wysyłania wiadomości, sprawdzanie portali społecznościowych, dokumentowanie swojego życia poprzez nagrywanie filmów i publikowanie tego w sieci, a także oglądanie innych osób. Po prostu życie w aplikacjach i social mediach, zamiast prowadzenie życia towarzyskiego “w realu”.

– Podobnie jak w przypadku innych zaburzeń behawioralnych, psychoterapia opiera się na pogłębionej pracy nad problemami, które stanowią rzeczywistą przyczynę uzależnienia – kwituje.

LINK: https://kobieta.wp.pl/milosny-trojkat-ona-on-i-smartfon-jeden-dzien-z-zycia-phubbera-6437880021034625a?fbclid=IwAR2WjNJ-Emd4aKQi7dqVz2TgOit7rvNspA_aLy6tvadlrybr5DBNTI45tZI&src01=6a4c8&src02=isgf

“Czy narcyz to osoba toksyczna i energetyczny wampir od której trzeba uciekać?” – odpowiedź psychoterapeutki może Cię zaskoczyć

30.03.2021

K. LEA JARMOŁOWICZ-TURCZYNOWICZ, PSYCHOTERAPEUTA, SOCJOLOG, SZEFOWA OŚRODKA CENTRUM

Czy z narcyzem można stworzyć zdrową relacji? Czy to możliwe, żeby on się zmienił? Kim są narcyzi naprawdę i dlaczego relacje z nimi są tak trudne? Być czy uciekać? Odpowiedzi na te pytania daje nam K. Lea Jarmołowicz-Turczynowicz, psychoterapeutka i szefowa Ośrodka CENTRUM.

W tym artykule:

  1. KIM JEST NARCYZ?
  2. JAK ŻYĆ W ZWIĄZKU Z NARCYZEM?
  3. CZY ZWIĄZEK Z NARCYZEM JEST MOŻLIWY?

Prawdziwy Narcyz niewiele ma wspólnego z tym znanym z mitu o Narcyzie, który całe dnie patrzy w lusterko. Kim jest więc naprawdę? To osoba bardzo zamknięta w swoim świecie i splątana wewnętrznymi przekonaniami. Rozdarta wewnętrznie. Z jednej strony narcyz ma poczucie, że jest geniuszem, kimś wszechmocnym i wszechwielkim. I często na zewnątrz tak się prezentuje i nierzadko komunikuje. Zaś jednocześnie, ma wewnętrzne poczucie, że jest nieudacznikiem i zerem niewartym miłości. To miotanie się w skrajnych przekonaniach utrudnia mu kontaktowanie się z rzeczywistością, realnym światem i ludźmi. Wojciech Eichelberger podkreśla, że wszyscy jesteśmy trochę dotknięci narcyzmem. Pewnie tak, tylko po czym poznać, że to ktoś już nie jest “trochę” tylko “głównie” i jak wtedy sobie poradzić ?

Kim jest narcyz?

Z człowiekiem, który ma zaburzenia narcystyczne, w ogóle nie ma porozumienia. Ma problem w kontaktach z prawie każdą osobą ponieważ prawie każdy jest dla niego lustrem, w którym odbijając się widzi jakiegoś siebie. Tak konfrontując się za każdym razem, doświadcza ogromnej ilości napięcia: mógłby wyjść i się pokazać, ale niestety to wewnętrzne rozdarcie “od zera do bohatera” budzi w nim ogromny lęk przed odrzuceniem. Narcyz to jednak nie tylko odizolowany samotnik. Osoby narcystyczne potrafią prowadzić bardzo aktywne życie. Często są towarzyscy, ambitni i odnoszący duże sukcesy. Nie mają jednak realnego kontaktu z otoczeniem. Ludzie służą im wyłącznie do pozycjonowania siebie. Stanowią punkt odniesienia do jakiegoś myślenia na swój temat. Interesuje ich to, by być podziwianym, bo wtedy w lusterku widzą siebie jako wspaniałą osobę, co daje im chwilę wytchnienia w napięciu pełnym lęku przed odrzuceniem. Często traktują ludzi w sposób lekceważący i pogardliwy. Ale ta krytyka i agresja to jedynie sposób na ucieczkę od własnego wewnętrznego krytyka. Ta wewnętrzna walka dwóch skrajnych głosów o sobie, nie pozwala narcyzowi na realny odbiór także innych. To, że źle znosi on wszelkie słowa niezadowolenia czy porażki to wynik wewnętrznej niestabilności w widzeniu samego siebie. Zazdrość i pragnienie zemsty i chęć odwetu to wynik braku poczucia siebie samego. Brak zgody na ten środek w jakim funkcjonuje większość ludzi: dla niego bycie przeciętnym bowiem od razu spycha go w otchłań silnej krytyki, a więc upadku poniżej dna. Narcyz naprawdę pragnie odczuwać bliskość i miłość i radość, ale to napięcie przy drugim człowieku jest naprawdę trudne dla niego do zniesienia, więc rani innych traktując jak wrogów. A tak naprawdę to on sam to sobie wyłącznie robi. To utopijna dziecięca tęsknota, aby świat dał mu wszystko czego pragnie. Tak po prostu. Jak za dotykiem czarodziejskiej różdżki. Niestety w życiu dorosłym na takie spełnienie nie ma możliwości. Mógłby dostać miłość i bliskość, ale musiałby odważyć się wyjść prawdziwy – ludzki, ze słabościami ludzkimi, nieidealny… a na to się mu ciężko odważyć. W praktyce więc ma niewielkie szanse na związek z nikim innym poza sobą samym. Chyba, że druga osoba będzie dawała mu wszystko czego chce, kiedy chce i jak chce. Sprawi, że dzięki niej będzie “najlepszą wersja siebie”: perfekcyjnym facetem, mężem, kochankiem, biznesmanem itd. Żeby przy niej stał się “jakiś”. Niestety bardzo szybko się on nasyca tym co dostaje i pędzi dalej, bo w jego wewnętrznym świecie ostatecznie niestety to nie ma znaczenia. Dlatego tak wiele kobiet żyjących przy narcyzach ma poczucie, że żyje z kimś nieobecnym.

Jak żyć w związku z narcyzem?

Przede wszystkim należy patrzeć realnie na to kim jest człowiek na którego patrzymy, aby nie wpadać w pułapkę jego bajek o sobie i próbach doskoczenia do jego wyobrażeń o nas. Należy pozbyć się iluzji i idealizacji ! Ten mężczyzna jest człowiekiem z krwi i kości, a nie księciem na białym koniu z bajek. Nawet jeżeli tak opowiada. Ma słabości, niedoskonałości i nigdy nie będzie idealnym mężem, partnerem, ojcem czy człowiekiem. Ale nie dlatego, że nie chce tylko dlatego, że ideały nie istnieją! Jeżeli nie będziemy traktowali go jak supermana, to mamy szansę pokochać prawdziwego nieidealnego faceta, a dzięki tej miłości może on się odważyć wyjść ze swojej skorupy ochronnej. Może – ale nie należy łudzić się, że tak się na pewno stanie. Dlatego trzeba powoli budować takie relacje – zbliżać się, pytać, słuchać co mówi i patrzeć czy to robi rzeczywiście. Jeżeli mówi: ja zawsze szanuję kobietę; to wtedy kiedy robi dantejską scenę zazdrości, nie łudzić się, że to objaw szacunku i miłości. Jeżeli jego słowa ranią – należy mówić mu wprost, aby nie zaśmiechiwać tego co przykre. Być adekwatnym do tego co czujemy i wyrażać to wprost, a nie kamuflować się i udawać też kogoś innego niż jesteśmy, aby nie utracić szansy bycia z księciem z bajki. Wystarczy, że on siebie oszukuje. My już nie musimy. Aby narcyz zbliżył się do kogoś nie używając go jak filiżanki na herbatę, którą się odstawia do zlewu po wypiciu; musi obniżyć swój poziom lęku przed odrzuceniem. A to się może stać jedynie wtedy, kiedy zobaczy Ciebie i siebie realnie i że to nadal możliwe kochać i być. Bo tylko, gdy widzi się prawdę to można o czymś decydować.

Jak żyć w związku z narcyzem?

Przede wszystkim należy patrzeć realnie na to kim jest człowiek na którego patrzymy, aby nie wpadać w pułapkę jego bajek o sobie i próbach doskoczenia do jego wyobrażeń o nas. Należy pozbyć się iluzji i idealizacji ! Ten mężczyzna jest człowiekiem z krwi i kości, a nie księciem na białym koniu z bajek. Nawet jeżeli tak opowiada. Ma słabości, niedoskonałości i nigdy nie będzie idealnym mężem, partnerem, ojcem czy człowiekiem. Ale nie dlatego, że nie chce tylko dlatego, że ideały nie istnieją! Jeżeli nie będziemy traktowali go jak supermana, to mamy szansę pokochać prawdziwego nieidealnego faceta, a dzięki tej miłości może on się odważyć wyjść ze swojej skorupy ochronnej. Może – ale nie należy łudzić się, że tak się na pewno stanie. Dlatego trzeba powoli budować takie relacje – zbliżać się, pytać, słuchać co mówi i patrzeć czy to robi rzeczywiście. Jeżeli mówi: ja zawsze szanuję kobietę; to wtedy kiedy robi dantejską scenę zazdrości, nie łudzić się, że to objaw szacunku i miłości. Jeżeli jego słowa ranią – należy mówić mu wprost, aby nie zaśmiechiwać tego co przykre. Być adekwatnym do tego co czujemy i wyrażać to wprost, a nie kamuflować się i udawać też kogoś innego niż jesteśmy, aby nie utracić szansy bycia z księciem z bajki. Wystarczy, że on siebie oszukuje. My już nie musimy. Aby narcyz zbliżył się do kogoś nie używając go jak filiżanki na herbatę, którą się odstawia do zlewu po wypiciu; musi obniżyć swój poziom lęku przed odrzuceniem. A to się może stać jedynie wtedy, kiedy zobaczy Ciebie i siebie realnie i że to nadal możliwe kochać i być. Bo tylko, gdy widzi się prawdę to można o czymś decydować.

Czy związek z narcyzem jest możliwy?

Oczywiście, że tak. Ale czy będzie satysfakcjonujący to zależy przede wszystkim od tego czy będzie oparty na zasadzie realności i świadomego wyboru. Widzę siebie jaka jestem i widzę jego jakim jest. I wtedy staramy się obydwoje dostroić, zmienić co do zmiany możliwe, a zaakceptować czego się zmienić nie da lub się rozstać. Realnie patrząc sobie szczerze w twarz. Nie obwiniaj siebie za to jaka jesteś. Masz prawo być taka, bo Ty ponosisz tego konsekwencje. Jest wiele ludzi na świecie do których możesz pasować bardziej. Bądź więc szczera ze sobą i druga osobą, a nie wpadniesz w pułapkę nierealnych wyobrażeń i czyiś narcystycznych wizji świata.

Oto kilka porad, które mogą być pomocne przy podejmowaniu decyzji o związku:

  • Przestań wciąż siebie tłumaczyć i usprawiedliwiać i przyjmować krytykę. Nikt nie ma prawa Cię wciąż krytykować. Ucinaj krótko takie rozmowy i przywołuj go do porządku. Niech mówi o sobie, a nie Tobie.
  • Nie izoluj się od ludzi. Masz prawo na swoje kontakty – z przyjaciółmi i bliskimi. Masz prawo do części tylko swojego życia poza życiem razem.
  • Nie staraj się go analizować i szukać logiki. Nie zadręczaj się rozpamiętywaniem, kto co powiedział i udowadnianiem mu czegokolwiek. Masz prawo myśleć inaczej i zrezygnuj z prób zrozumienia go. Zaakceptuj fakt, że myślicie w inny sposób i patrz czy z taką osobą o innym myśleniu chcesz być.
  • Masz prawo prosić o pomoc bliskich lub zwrócić się o pomoc do psychoterapeuty. Uwolnienie się od osoby, która jest bardzo mocno narcystyczna czy zaburzona – może być trudne. Możesz doświadczać samotności, bo tez znajomi mogą czuć się zmęczeni Twoim stanem psychicznym. Warto wtedy skorzystać z pomocy psychoterapeuty.

W Ośrodkach psychoterapii są czasem grupy terapeutyczne dla kobiet, będących w toksycznych związkach. Nie wstydź się szukać pomocy – to naturalne kiedy trudno Ci samej.Przykładowa grupa terapeutyczna dla kobiet jest w Ośrodku Centrum. Jest to grupa na żywo w Warszawie lub ogólnopolska online.

LINK: https://www.kobieta.pl/artykul/toksyczna-relacja-jak-zyc-w-zwiazku-z-narcyzem-czy-zwiazek-z-narcyzem-jest-mozliwy?fbclid=IwAR1XDtcpYpRw4h8PdUtVH_Gg7whRzl4Xva8us7aMEk6U4pSn4mK5eSx232o

Galentine’s Day: “To święto przypominające nam o sile kobiecej przyjaźni i jej celebrowaniu” [OKIEM EKSPERTA]

12.02.2021

KAROLINA JARMOŁOWICZ – PSYCHOTERAPEUTA, SOCJOLOG, OŚRODEK CENTRUM

Galentine’s Day, to amerykańskie święto obchodzone jest 13 lutego i ma na celu celebrowanie damskiej przyjaźni. Trochę w opozycji do Walentynek, które przypadają dzień później. Wydaje się jednak, że to święto jest także symbolem zmian, jakie zachodzą w ostatnich latach na świecie.

Siła kobiet 

Nie ma dziś w Polsce dziedziny, w której kobiety nie odgrywałyby ważnej roli – to stare hasło po setkach lat walki o równouprawnieniestało się rzeczywistością. Kobiety, mimo że określane “słabszą płcią”, odnoszą sukces we wszystkich dziedzinach. Kiedy patrzymy na historię, to wydaje się, że ten przełom był możliwy właśnie dzięki sile wspólnoty kobiet. Sile przyjaźni i łączeniu się wspaniałej energii kobiecej. Kiedy działamy razem, wydajemy się niezwyciężone.

Współczesna kobieta łączy wiele ról, a dzięki połączeniu serca i umysłu w każdej z ról sprawdzam się idealnie. Matka, żona, córka, siostra, przyjaciółka, pracownik, szefowa, partnerka… cokolwiek podejmujemy, potrafimy nie tylko dorównać mężczyznom, ale w wielu obszarach jesteśmy wręcz przez nich nie do zastąpienia. Nie dziwne, że tyle setek lat nie dopuszczano nas do piastowania wysokich stanowisk i “uderzałyśmy głową w szklany sufit”.

Kobiety od zarania dziejów spędzały ze sobą czas i pielęgnowały swoją unikalną wspólnotę. Nasza opiekuńczość, troskliwość, wrażliwość oraz  wytrzymałość na ból to fundament naszej ogromnej siły psychicznej. Coraz więcej kobiet znajduje się na liście najbogatszych ludzi na świecie, zdobywa Noble i Oscary, a dziedziny naukowe do niedawna zarezerwowane dla mężczyzn, przejmowane są masowo przez kobiety.

Po setkach lat uciszania doszłyśmy do głosu. Jest on silny dzięki temu, że wspieramy się coraz bardziej i łączymy się. Dzięki milionom aktywistek udaje się tchnąć siłę w wiele projektów poświęconych wsparciu kobietom. Przykładem może być akcja zainicjowana przez “Sister’s of Europe”: #MeToo, czy “Czarny protest” albo “Jestem silna bo…” – cykl grafik Marty Frej, graficzki i feministki.

Nasza kobieca przyjaźń i wspólnota to ogromna siła z jakiej możemy wszystkie czerpać. Wspierając się nawzajem, budujemy Świat, w którym nie tylko rozum odnosi triumf, ale i serce. A przecież to właśnie połączenie jest istotą człowieczeństwa. 

Galentine’s Day – dzień przyjaźni przed Walentynkami 

Niech dzisiejszemu dniu towarzyszy refleksja o tym, jakie jest moje miejsce w tej wspólnocie. Jeżeli z okazji Walentynek zakochaniwręczają sobie prezenty, to może z okazji Galentine’s Day my także możemy zrobić coś dobrego dla innej kobiety? Rozejrzyj się wokół i zobacz jakie kobiety Cię otaczają, dostrzeż ich i poświęć im chwilę. Może któraś z nich potrzebuje dobrego słowa? Może któraś z nich pięknie dziś wygląda i mogłabyś jej to powiedzieć? A może dawno nie dzwoniłaś do siostry albo przyjaciółki czy kuzynki?Zatrzymaj się i zobacz, czy Ty dziś nie potrzebujesz wsparcia drugiej kobiety i rozejrzyj się dookoła – jesteśmy. Jesteśmy i możesz na nas liczyć!

LINK: https://www.kobieta.pl/artykul/galentines-daym-13-lutego-to-swieto-przypominajace-nam-o-sile-kobiecej-przyjazni-i-jej-celebrowaniu-okiem-eksperta-200213114400?fbclid=IwAR2BiyKaMKPy8RuOTtlgMh6BsVlL_30ylU-43pXb0NciPf-dNIbI7iYEJvI

TEN rodzaj miłości jest szczególnie niebezpieczny [OKIEM EKSPERTA]

23.01.2021

K. LEA JARMOŁOWICZ-TURCZYNOWICZ, PSYCHOTERAPEUTA, SOCJOLOG, SZEFOWA OŚRODKA CENTRUM

Co robić, gdy w pewnym momencie stwierdzasz, że twój związek zamiast dodawać ci skrzydeł, podcina je. Doświadczony ekspert wyjaśnia, na czym polega toksyczna miłość i co robić, kiedy spotkała ona właśnie ciebie.

Toksyczna miłość: jak ją rozpoznać?

Toksyczność to cecha substancji chemicznych polegająca na powodowaniu zaburzeń lub śmierci komórek po dostaniu się w ich pobliże. Kiedy mówimy o toksycznych relacjach lub ludziach, to myślimy podobnie. Kiedy kontakt z kimś wywiera na nas trujące działanie to przebywanie w jego otoczeniu potrafi zniszczyć życie doszczętnie. Najłatwiej byłoby powiedzieć, że takiej osoby powinno się unikać, ale przecież ludzie nie są oznaczeni trupią czaszką, jak substancje. Co więc robić?

Najważniejsza jest świadomość. To, co uświadomione jest początkiem każdej zmiany. To jest pierwszy krok do pomocy sobie.

Toksyczny związek to relacja, w której dwoje ludzi albo jedna ze stron, odbiera sobie energię. Zamiast troski, szacunku i wsparcia, otrzymujemy chłód, niezrozumienie i podcinanie skrzydeł. Wszystko co robimy wydaje się dla drugiej osoby niewystarczające, aby nas docenić, a każdy błąd czy pomyłka jest szansą do poniżania nas. Milczenie, gdy o czymś z radością opowiadamy, krytyka, kiedy mówimy o czymś ważnym. A ostatecznie też atak, gdy zwrócimy drugiej osobie  uwagę.

Toksyczność jest wtedy, gdy ciągle rezygnujesz ze swoich planów i marzeń ze względu na partnera. Nie – raz czy dwa, a wtedy, gdy dzieje się to notorycznie. Czasami robisz to nawet nieświadomie. To naturalne brać pod uwagę bliskiego człowieka, ale to nie znaczy, że na każdym kroku masz unikać tego, co może nie spodobać się jemu.

Kiedy zamiast rozwijać się, nie podejmujesz działań, bo on Cię stale zniechęca. Na różne sposoby daje Ci do zrozumienia, że jesteś niewystarczająca do tego by cię kochał, szanował, a może nawet lubił. Kiedy pięknie się ubierzesz – nie mówi nic. A jeżeli Cię dostrzega to zwykle korygując. Zawsze jest coś nie tak, nieidealnie, stale czujesz napięcie i dyskomfort. Jesteś ciągle  krytykowana, a przy nim często czujesz wstyd. Nierzadko tez masz wyrzuty sumienia za to, jaka jesteś. On natomiast ma być stale w centrum uwagi. Liczy się tylko: co ON, jak ON, kiedy ON i dlaczego nie ON. Twoje uczucia i potrzeby są pomijane

Toksycznie jest wtedy gdy w jego towarzystwie nigdy nie czujesz się swobodnie. Nie masz wolności słowa, a tym bardziej czynów. Jesteś czujna na jego spojrzenie, mowę ciała, a czasem nawet oddech. Boisz się jego złości i starasz się unikać jego odrzucenia.

Pytasz stale siebie co zrobić aby było inaczej, co aby on Cię zrozumiał, aby Cię dostrzegł…ale nie znajdujesz sposobu.

Co robić, gdy spotkała cię toksyczna miłość?

Trudno bowiem znaleźć sposób na to, by wytrzymać coś co Cię zatruwa. To tak jakbyś chciała uodpornić się na arszenik dodawany każdego dnia do śniadania. Tracisz siły, nawet jeżeli przyzwyczaiłaś się do jego gorzkiego smaku. Jak długo można wierzyć w to, że coś się zmieni? To umysł jest w tej sytuacji sprzymierzeńcem. Nie odchodzisz, bo boisz się samotności? Może warto wtedy zapytać siebie czy przypadkiem nie jest tak, że teraz stale jesteś samotna? Jeżeli notorycznie masz poczucie odrzucenia, to co gorszego już może Cię spotkać po rozstaniu?

Coraz więcej nieprzespanych nocy, wieczorów pełnych analiz i poranków po koszmarach sennych. Czas płynie, a Ty go nie czujesz, zamrożona w stałym napięciu. Czy on kiedykolwiek naprawdę cię kochał? To chyba nie jest tak ważne, jeżeli dziś nie dostajesz tego, czego byś potrzebowała. To może czas zadać sobie pytanie czy warto? Ile można jeszcze wkładać w inwestycję, która jest skazana na porażkę? Może warto „odejść od stołu” dopóki zostało Ci wciąż trochę „pieniędzy w portfelu”. Czasem wycofanie się z gry jest największą wygraną.

Zwykle nie warto walczyć o normalność z osobą, która nie jest zainteresowana normalnością.

Jeśli pragniesz szacunku – daj go sobie. Jeżeli chciałabyś, aby druga osoba zatroszczyła się o Ciebie – zatroszcz się o siebie Ty. Nie pozwól sobie tracić szans na szczęście, nie porzucaj swoich marzeń i pragnień, nie rezygnuj z możliwości rozwijania swoich talentów. Daj sobie wszystko to, czego pragnęłabyś, aby on Ci dał. Nie masz wpływu na niego, ale na sytuację w jakiej się znajdujesz. Masz przy sobie najważniejszą osobę na Świecie – siebie. Zadbaj więc o nią. Nikt inny nie zrobi tego lepiej niż Ty sama, bo znasz siebie najlepiej. Nie pozwól podcinać sobie skrzydeł – rozłóż je szeroko i przypomnij sobie, że one są właśnie po to, abyś latała wysoko. I leć – gdzie tylko zapragniesz, bo masz prawo do bycia szczęśliwą. Nawet jeżeli oznaczało by to, że jeszcze trochę musisz polatać, by to szczęście znaleźć.

LINK: https://www.kobieta.pl/artykul/toksyczna-milosc-jak-sie-z-niej-wyzwolic?fbclid=IwAR2l3jV5Tsi0OhFCZ1xo593eo1R02dxdksuQZErnaiWvvzs4oFqKA42TZCA

Jak przetrwać covidowe lęki: “Niech COVID-szał stanie się dla nas okazją do robienia tego co nam służy, a nie niszczy” [OKIEM EKSPERTA]

24.10.2020

K. LEA JARMOŁOWICZ-TURCZYNOWICZ, PSYCHOTERAPEUTA, SOCJOLOG, SZEFOWA OŚRODKA CENTRUM

Covidowe lęki i jesienna chandra nie są naszymi sprzymierzeńcami. Jak im się nie dać? Z odpowiedzią spieszy nasz ekspert, psychoterapeutka K. Lea Jarmołowicz z Ośrodka CENTRUM: “Powinniśmy zdać sobie sprawę, że obecny w nas lęk jest potęgowany przede wszystkim przez brak poczucia kontroli i staramy się ją odzyskać często działając irracjonalnie. Przekierujmy więc nasza uwagę na to co wartościowe i budujące.” Trudno się z tym nie zgodzić.

Jesień powitała nas nową falą zachorowań na COVID. Pomimo, że mierzymy się z wirusem już kilka miesięcy rozprzestrzenianie się go to wciąż nowa dla nas sytuacja. Jest więc naturalne, że towarzyszy jej dużo lęku. Z jednej strony mamy świadomość już tego, jak można się nim zarazić i w jaki sposób można temu zapobiegać, jednak niepokój związany z niewiedzą o tym, co jeszcze się wydarzy stale nam towarzyszy. Kiedy szaro-buro za oknem, oferta kulturalna na mieście mocno okrojona, gastronomia właśnie się zamknęła, a do tego dochodzi jeszcze chandra jesienna i przeziębienia…

Dla wielu samotnych osób jesień i zima w tym roku będzie jeszcze bardziej smutna niż zwykle. Wielu z nas także dotknął COVID finansowo, co nie rokuje zbyt dobrze na święta. Nie mówiąc już o tym, że odwiedzanie naszych rodzin czy starszych chorujących dziadków – w ogóle nie będzie możliwe. Co wiec robić? Na pewno nie tak, jak wiele osób bagatelizując jego istnienie lub nadmiarowo strasząc się.

Nasz umysł jest tak właśnie skonstruowany, aby się lękać, ponieważ uczymy się właśnie dzięki koncentracji na tym co trudne. Dzięki temu lękowi, zbieramy i przyswajamy różne informacje, a w naszych umysłach rodzą się nowe pomysły i rozwiązania na nie. Aby jednak ta umiejętność była naszym sprzymierzeńcem, a nie wrogiem – powinniśmy dostarczać mózgowi tylko wartościowych informacji. Tak, aby był w stanie je przetworzyć i wyciągnąć racjonalne wnioski. 

Żyjemy w społeczeństwie, bez którego nie damy sobie rady, więc współpraca wszystkich w tym temacie jest konieczna, by żyło nam się wszystkim lepiej. Stosowanie się do zaleceń oficjalnych jest więc niezbędne, aby wirus nie rozprzestrzeniał się zbyt szybko i każdy chorujący miał szansę uzyskać adekwatną pomoc. Nie tylko w zakresie wirusa, ale także innych chorób. Współpraca i szacunek do siebie nawzajem to podstawa tego, aby przetrwał nasz świat, kraj, jak i każda relacja. Kłótnie, manipulacje, spekulacje czy łamanie ustalonych norm nie jest tym co sprawi, że będzie nam się żyło lepiej. A co sprawi?

Zatrzymajmy się chwilę nad tym co czujemy my i nasi bliscy. Niech te jesienne zimne wieczory będą okazją do spędzenia wolnego czasu na rozmowie, a nie tylko przy kolejnym serialu. Wróćmy np. do celebracji wspólnych posiłków, pytając wtedy nasze dzieci jak one się czują i co myślą, czy mają jakieś obawy. Zadzwońmy do babci, mamy, ciotki lub kuzynki. Posłuchajmy wspólnie muzyki, przytulajmy się częściej, wspierajmy się ciepłymi pocałunkami. Niech i tak trudna codzienność będzie okazją do okazywania sobie większej czułości zamiast kłótni. Bądźmy dla siebie bardziej wyrozumiali, nie starając się wytykać sobie błędów, a doceniając za to co dobrego – nawet drobnego zrobiliśmy.

Doceniajmy także siebie samych za to, że dajemy radę. Zamiast zaczynać dzień od pośpiechu – zatrzymajmy się przed lustrem w łazience i każdego dnia wymieńmy trzy rzeczy, za które możemy być wdzięczni sobie, bliskim i Światu. Tak kierowana energia będzie budowała w nas nie tylko lepszy nastrój, ale przekładała się na wzmocnienie naszej odporności psychicznej, a co za tym idzie fizycznej. A to teraz szczególnie ważne.

Niech COVID-szał stanie się dla nas okazją do robienia tego co nam służy, a nie niszczy. Powinniśmy zdać sobie sprawę, że obecny w nas lęk jest potęgowany przede wszystkim przez brak poczucia kontroli i staramy się ją odzyskać często działając irracjonalnie. Impulsywne zachowania i niedostosowywanie się do ogólnych zaleceń lub odwrotnie – potęgowanie strachu wśród rodziny i znajomych jest gorsze niż sam wirus. Przekierujmy więc nasza uwagę na to co wartościowe i budujące.

Nasi bliscy to też wspaniała energia z jakiej możemy czerpać. Może dla niektórych będzie to czas na wybaczenie tego co od dawna było kością niezgody? Może niektóre relacje warto zacząć budować zupełnie od nowa? Tak by czas leczył, a nie kaleczył. Zamiast więc wchodzić na fejsa w deszczowy wieczór zadzwonimy do kogoś bliskiego z dawnych lat i zapytamy: Cześć, pomyślałam o Tobie. Jak Twój dzień?, a może dziś właśnie spróbujemy jeszcze raz napisać do kogoś z kim się pokłóciliśmy dawno z pytaniem: A może dziś już czas abyśmy zakopali topór wojenny i spróbowali od nowa?

Każdy dzień jest dobry na to, by wprowadzić do życia więcej ciepła, troski i bliskości. Nawet jeżeli to będzie tylko na chwilę. Przecież życie składa się właśnie z morza wielu chwil 🙂

I tego Wam życzymy!

LINK: https://www.kobieta.pl/artykul/jak-przetrwac-covidowe-leki-i-jesienna-chandre-niech-covid-szal-stanie-sie-dla-nas-okazja-do-robienia-tego-co-nam-sluzy-a-nie-niszczy-okiem-eksperta?fbclid=IwAR1-p1E4vjr0lXwy9YukevvDf9qdJTEkItOCXY3JJtcHBptysDLpJoGUNh

Jak rozpoznać, że partner tobą manipuluje?

11.09.2020

KAROLINA JARMOŁOWICZ – PSYCHOTERAPEUTA, SOCJOLOG, OŚRODEK CENTRUM

Manipulacja to metoda, która potrafi zniszczyć niejedną relację i związek. Jak rozpoznać toksyczną manipulację? Jak się bronić przed manipulacją? I wreszcie jak się pozbyć manipulanta ze swojego życia? Podpowiada nasz ekspert psychoterapeutka Karolina Jarmołowicz.

Manipulacja jak rozpoznać?

Manipulacja to każde działanie, którego celem jest wywarcie wpływu na konkretną osobę bądź jakąś grupę. Zaburza ona możliwość świadomego podjęcia decyzji przez jedną ze stron. Nieświadomie i z własnej woli realizuje ona wtedy cele manipulatora.

Zwykle jest oceniana jako coś złego i krzywdzącego. Manipulacja natomiast może być używana w sposób etyczny, kiedy kierujemy się dobrem lub w sposób nieetyczny, kiedy dążymy do osiągnięcia własnych korzyści i działamy egoistycznie. W jakimś stopniu każde komunikowanie jest wywieraniem wpływu na kogoś, liczą się tu jednak intencje. Niestety one są dość niewymierne. Trudno bowiem rozpoznać łatwo czyjąś intencję.Bezpieczniej jest analizując manipulacje, przyglądać się jej pod kątem wiedzy, którą ktoś posiada. Zatajanieprzed nami np. ważnych informacji, mogących wpłynąć na naszą decyzje, dzięki, którym to zatajający zyskuje – jest jednoznacznie manipulacją. Jak uchronić sie przed przykrym i szkodliwym wykorzystywaniem?

Oznaki manipulacji w związku

Kłamanie, wybiórcze sprawozdanie, przemilczanie ważnych faktów, oszukiwanie dla własnych korzyści. Mówienie nieprawdy mając dobre intencje to też manipulacja. Kluczowe to rozumieć samo zjawisko i być uważnym, kiedy czujemy, że to, co się dzieje z nami w kontakcie z drugim człowiekiem jest nieprzyjemne.

Manipulatorzy zazwyczaj nie biorą odpowiedzialności za swoje czyny i słowa. Potrafią ranić i szybko zmieniać temat. Rzucić jakiś krytyczny komentarz, a kiedy reagujesz – oskarżyć Cię o bycie „nienormalnym” lub przewrażliwionym. Rozmowa z nimi przypomina czasem dialog ze ścianą. Wtedy kiedy próbujemy wskazać, że coś, co robią jest niefajne, odrazu przystepują do ataku. Włącza się ich system ochronny swojego idealnego wizerunku i zaczynają za wszelką cenę go bronić. Na końcu takiej rozmowy możemy nawet mieć poczucie winy, że wogóle coś do tej osoby powiedzieliśmy.

Unikają wszelkiej odpowiedzialności, nie chcąc żyć jak osoby dorosłe. Co więcej stale udając, że nie rozumieją wogóle o co nam chodzi. Udają bezradnych i potrzebujących. Grając na emocjach. Jeżeli przestajesz być użyteczny – zastępuje Cię szybko kimś innym. Otoczony wielbicielami, potrafią skutecznie korzystać z ich zasobów. Są samolubni,  wyolbrzymiający swoje osiagnięcia i zapewniający o dobrych intencjach, nie mających oczywiście pokrycia w rzeczywitości.

Czy istnieje miłość od pierwszego wejrzenia?

Wartościowe relacje rozwijają się powoli. Nie ma w realnym świecie “dwóch połówek pomarańczy” czy miłości od pierwszego wejrzenia. Jeżeli ktoś na drugiej randce obiecuje Ci miłość do “grobowej deski”, warto mieć się na baczności. Manipulatorzy wkładają na początku sporo wysiłku, abyśmy uwierzyli, że to co nas z nimi łączy jest unikalne. Przejmują tak nad nami kontrolę emocjonalną. Wyszukują w ludziach ich niezaspokojone potrzeby i starają się celnie tą pustkę zapełnić. W związku, potrafią w jednej chwili przejść od czułości do wrogości. Błachy powód, a reakcja kompletnie nieadekwatna. Jeżeli po takim wybuchu, to Ty czujesz się winna, bojac się wyrazić swoje zdanie – to pierwszy objaw tego, że ktoś ma kontrolę nad Twoimi emocjami. Manipulator sprawdza na, co sobie może pozwolić i co dzięki temu może uzyskać. Ile będziesz gotowa dla niego poświęcić.

Porównywanie np. do koleżanek, powoduje, że zaczynasz automatycznie rywalizować o jego uwagę. To Cię wyczerpuje. Kiedy pamiętasz to, co mówiłaś albo robiłaś, a druga strona wmawia Ci, że było inaczej, to podkopuje Twój zdrowy osąd i zaczynasz w siebie wątpić. Czujesz się czasem jak chora psychicznie i on „zdrowy” staje się Twoją wyrocznią. Łatwiej kontrolować niepewną siebie osobę. Nigdy nie przeprasza. Ma podwójne standardy – on może wszystko, a Ty niewiele. Nawet gdy Cię jednoznacznie zrani, to skruche okaże, ale oczekując natychmiast wybaczenia i zapomnienia o temacie.  

Jak bronić się przed manipulacją?

Tacy ludzie przypominają posożyty. Uważają, że wszystko im się należy. W wieku 40 lat potrafią mieszkać z rodzicami. Wszystko by dostać to czego chcą. Na czyjś ból nie reagują. Nie mają empatii. Może przez chwilkę okażą zasmucenie, ale to bardziej przypomina krótki występ teatralny niż szczere zatroskanie. Jeżeli jesteś z kimś w związku, a stale towarzyszy Ci samotność to warto posłuchać siebie. Uczucie pustki nie powinno towarzyszyć bliskiej relacji.

Najlepszy sposób to zerwanie kontaktu z taką osobą. A podstawą – zbudowanie swoich silnych barier i przestrzeganie granic oraz praw tkj. odmawianie, niezadowolenie, czy okazywanie uczuć. Prześledź swoje relacje z ludźmi i zastanów się, w których relacjach czujesz się tak naprawdę dobrze. Nie ma powodu zadawać się z kimś kto sprawia Ci przykrość, czy Cię notorycznie wykorzystuje lub rani.

link: https://www.kobieta.pl/artykul/jak-rozpoznac-manipulacje-i-jak-sie-bronic?fbclid=IwAR3oysolwhwPKX-iufPMQXS2yXRJlq2u_phEggwd2T5ENE3yChA08iHwrxQ

Jeżeli częściej niż naszego partnera dotykamy telefonu, to jak mamy mieć udany seks? [OKIEM EKSPERTA]

20.08.2020

KAROLINA JARMOŁOWICZ – PSYCHOTERAPEUTA, SOCJOLOG, OŚRODEK CENTRUM

“Kilkanaście godzin w pracy, potem dzieci i kiedy dotrwamy do wieczora, lądujemy przed ekranem telefonu zapominając o tym, że bliskość z partnerem trzeba budować, jeżeli związek ma być udany a pożycie seksualne zadowalające” – mówi Karolina Jarmołowicz, nasz ekspert z Ośrodka CENTRUM. Ten artykuł uświadamia nam kilka bardzo ważnych spraw, o których często zapominamy.

Tylko 11% badanych Polaków (2018 r.) oceniło swoje życie seksualne jako wspaniałe, a wśród nich głównie osoby w wieku 25-35 lat. Naturalne jest to, że namiętność się wypala, libido się waha, a potrzeby seksualne uzależnione są od poziomu satysfakcji z pozostałych obszarów życia. To jednak zwraca uwagę na fakt, że prawie połowa Polaków mówi o tym, że seks jest dla nich ważny (43%), a i tak stosunkowa niewielka ilość czuje się usatysfakcjonowana swoim życiem erotycznym.

A jak to się ma u nas kobiet?

“Bo we mnie jest seks…” jak to śpiewała przed laty Kalina Jędrusik. Kiedyś kobieta miała być niedostępną i tajemniczą, co stanowiło wstęp do gry miłosnej. Miała być zdobywana i adorowana. A jak jest dziś? W dobie Tindera i sukcesu “60 twarzy Greya”, kobieta wydaje się łatwo dostępna i chętna do bycia poniżaną. Z drugiej strony część z nas świadomie rezygnuje z seksu np. cierpiąc na dysfunkcje seksualne zniechęcające do kontaktów. Kluczowy niestety w tym aspekcie zniechęcania, wydaje się stres i brak czasu, przepracowanie i nadmiar obowiązków. Jak pokazuje rzeczywistość częściej dotykamy naszych telefonów niż innego człowieka, a przecież istotą naszego człowieczeństwa jest właśnie budowanie relacji i więzi z innymi osobami. To relacje z ludźmi stanowią o naszym kapitale i na nim budujemy ostatecznie satysfakcję życiową. 

Na zadowolenie z życia seksualnego składa się wiele czynników i pewnie należałoby to rozpatrywać indywidualnie. Myśląc jednak ogólnie – seksem można rozładowywać napięcie, ukoić frustrację i zmęczenieoraz dostarczyć mózgowi oksytocyny, czyli naturalnego antydepresanta. Jeżeli jednak spędzamy wiele godzin w sieci, to nas to odrywa od realnego życia, a więc i relacji. Zespół nagrody w mózgu potrzebuje coraz silniejszych bodźców – tak jest ze wszystkimi uzależnieniami. Przyzwyczajamy się do tego, że satysfakcję czerpiemy z innych czynności niż seks, a napięcie rozładować możemy także na siłowni. Z czasem potrzeby seksualne słabną i odzwyczajamy się. Kilkanaście godzin w pracy, potem dzieci i kiedy dotrwamy do wieczora, lądujemy przed ekranem telefonu zapominając o tym, że bliskość z partnerem trzeba budować, jeżeli związek ma być udany a pożycie seksualne zadowalające. Wiele z nas nie ma już na to siły i wybiera serial na Netflixie, aby nie musieć już nic. I tak w wielu domach żyje się obok siebie, marząc o udanym życiu seksualnym, po które nie odważamy się sięgnąć i o którym wstydzimy się porozmawiać.

Wydaje się, że kluczowe w tym przypadku jest rozpoznanie własnych potrzeb. Poukładanie swojego dnia i tygodnia tak, aby znalazł się w nim czas na bliskość, także seksualną. Nic złego w tym, aby zaplanować w nim seks, którym obie strony mogą być usatysfakcjonowane. Istotne jest zdefiniowanie swoich pragnień, odpowiedzenie sobie na pytanie: czym dla mnie jest seks? co sprawia mi przyjemność? a czego nie lubię? o czym marzę i czego chciałabym spróbować z moim partnerem? Jeżeli jesteśmy w stałym związku czy małżeństwie to rozmowa o wzajemnych potrzebach jest czymś najwspanialszym i pozwalającym na budowanie jeszcze większej bliskości. Jeżeli mamy jakieś marzenia – możemy je wypowiedzieć. Nawet jeżeli partnerowi się one nie spodobają to nie znaczy, że nie możemy ich wyrazić. Może wspólnie uda się znaleźć kompromis, a może wzajemna otwartość pozwoli na znalezienie przyjemności w czymś zupełnie nowym.

Każda z nas jest inna, ale każda z nas potrzebuje bliskości i satysfakcji. Także na polu seksualnym. Tak zostaliśmy stworzeni jako ludzie i warto o ten obszar naszego życia zadbać. Tak jak dbamy o samorozwój i zdrowie fizyczne czy psychiczne. Jeżeli z jakiegoś powodu trudno nam poruszyć tę kwestię z naszym partnerem, możemy skorzystać z pomocy seksuologa bądź psychoterapeuty par. Specjalista pomoże porozumieć się nam lepiej w tej kwestii. Można pracować nad seksualną sferą, tak jak każdą inną, aby czerpać z niej satysfakcję i energię do szczęśliwego życia.

Niezależnie od publicznego dyskursu, słowo „seksualność” nie trafiło jeszcze na listę zakazanych. Mamy do niej niezbite prawo i o nią w relacji z partnerem warto zadbać. Tak, aby niezależnie od wieku, obie strony mogły czuć się w sypialni swobodnie, a satysfakcja czerpana z pożycia ze swoim ukochanym, przekładała się także na szczęście na innych polach.

LINK: https://www.kobieta.pl/artykul/jezeli-czesciej-niz-naszego-partnera-dotykamy-telefonu-to-jak-mamy-miec-udany-seks-okiem-eksperta-200120043246?fbclid=IwAR2frGPq0TXrokTg4UQnUOYOi7otliVsGX0BIlT9p8xzj-mIsackGBpbRd4